هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت ** رقعه سوی صاحب خرمن نبشت

رقعه‌اش بردند پیش میر داد ** خواند او رقعه جوابی وا نداد 1865

گفت او را نیست الا درد لوت ** پس جواب احمق اولیتر سکوت

نیستش درد فراق و وصل هیچ ** بند فرعست او نجوید اصل هیچ

احمقست و مرده‌ی ما و منی ** کز غم فرعش فراغ اصل نی

آسمانها و زمین یک سیب دان ** کز درخت قدرت حق شد عیان

تو چه کرمی در میان سیب در ** وز درخت و باغبانی بی‌خبر 1870

آن یکی کرمی دگر در سیب هم ** لیک جانش از برون صاحب‌علم

جنبش او وا شکافد سیب را ** بر نتابد سیب آن آسیب را

بر دریده جنبش او پرده‌ها ** صورتش کرمست و معنی اژدها

آتش که اول ز آهن می‌جهد ** او قدم بس سست بیرون می‌نهد

دایه‌اش پنبه‌ست اول لیک اخیر ** می‌رساند شعله‌ها او تا اثیر 1875

مرد اول بسته‌ی خواب و خورست ** آخر الامر از ملایک برترست

در پناه پنبه و کبریتها ** شعله و نورش برآیدت بر سها

عالم تاریک روشن می‌کند ** کنده‌ی آهن به سوزن می‌کند

گرچه آتش نیز هم جسمانی است ** نه ز روحست و نه از روحانی است

جسم را نبود از آن عز بهره‌ای ** جسم پیش بحر جان چون قطره‌ای 1880

جسم از جان روزافزون می‌شود ** چون رود جان جسم بین چون می‌شود

حد جسمت یک دو گز خود بیش نیست ** جان تو تا آسمان جولان‌کنیست

تا به بغداد و سمرقند ای همام ** روح را اندر تصور نیم گام

دو درم سنگست پیه چشمتان ** نور روحش تا عنان آسمان

نور بی این چشم می‌بیند به خواب ** چشم بی‌این نور چه بود جز خراب 1885

جان ز ریش و سبلت تن فارغست ** لیک تن بی‌جان بود مردار و پست

بارنامه‌ی روح حیوانیست این ** پیشتر رو روح انسانی ببین

بگذر از انسان هم و از قال و قیل ** تا لب دریای جان جبرئیل