در ببستم تا کسی بیگانه‌ای ** در نیاید زود نادانانه‌ای

گفت صوفی چیستش هین خدمتی ** تا بر آرم بی‌سپاس و منتی 190

گفت میلش خویشی و پیوستگیست ** نیک خاتونیست حق داند که کیست

خواست دختر را ببیند زیر دست ** اتفاقا دختر اندر مکتبست

باز گفت ار آرد باشد یا سبوس ** می‌کنم او را به جان و دل عروس

یک پسر دارد که اندر شهر نیست ** خوب و زیرک چابک و مکسب کنیست

گفت صوفی ما فقیر و زار و کم ** قوم خاتون مال‌دار و محتشم 195

کی بود این کفو ایشان در زواج ** یک در از چوب و دری دیگر ز عاج

کفو باید هر دو جفت اندر نکاح ** ورنه تنگ آید نماند ارتیاح

گفتن زن کی او در بند جهاز نیست مراد او ستر و صلاحست و جواب گفتن صوفی این را سرپوشیده

گفت گفتم من چنین عذری و او ** گفت نه من نیستم اسباب جو

ما ز مال و زر ملول و تخمه‌ایم ** ما به حرص و جمع نه چون عامه‌ایم

قصد ما سترست و پاکی و صلاح ** در دو عالم خود بدان باشد فلاح 200

باز صوفی عذر درویشی بگفت ** و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

گفت زن من هم مکرر کرده‌ام ** بی‌جهازی را مقرر کرده‌ام

اعتقاد اوست راسختر ز کوه ** که ز صد فقرش نمی‌آید شکوه

او همی‌گوید مرادم عفتست ** از شما مقصود صدق و همتست

گفت صوفی خود جهاز و مال ما ** دید و می‌بیند هویدا و خفا 205

خانه‌ی تنگی مقام یک تنی ** که درو پنهان نماند سوزنی

باز ستر و پاکی و زهد و صلاح ** او ز ما به داند اندر انتصاح

به ز ما می‌داند او احوال ستر ** وز پس و پیش و سر و دنبال ستر

ظاهرا او بی‌جهاز و خادمست ** وز صلاح و ستر او خود عالمست

شرح مستوری ز بابا شرط نیست ** چون برو پیدا چو روز روشنیست 210

این حکایت را بدان گفتم که تا ** لاف کم بافی چو رسوا شد خطا

مر ترا ای هم به دعوی مستزاد ** این بدستت اجتهاد و اعتقاد

چون زن صوفی تو خاین بوده‌ای ** دام مکر اندر دغا بگشوده‌ای