تا یکی روزی بیامد با سعود ** گورها را برف نو پوشیده بود

تا یکی روزی بیامد با سعود ** گورها را برف نو پوشیده بود 1930

1930.Nihayet yine bir gün kutlulukla o mezarın başına geldi... Yeni kar yağmıştı, mezarlar karla örtülmüştü.

توی بر تو برفها هم‌چون علم ** قبه قبه دیده و شد جانش به غم

Mezarın üstünde kat kat karların bayrak gibi yüceldiğini, kubbe kubbe yığıldığını görünce gamlandı.

بانگش آمد از حظیره‌ی شیخ حی ** ها انا ادعوک کی تسعی الی

O diri Şeyh’in mezarından ses geldi. Ben buradayım, bana gel diye seni çağırıp duruyorum.

هین بیا این سو بر آوازم شتاب ** عالم ار برفست روی از من متاب

Kendine gel... Sesime koş; bu yana seğirt! Âlem karla dolsa da sen, benden yüz çevirme!

حال او زان روز شد خوب و بدید ** آن عجایب را که اول می‌شنید

O gün, Ebulhasan’ın hali düzeldi... Önce duymuş olduğu şaşılacak şeyler, o gün kendisinde zuhur etti.

رقعه‌ی دیگر نوشتن آن غلام پیش شاه چون جواب آن رقعه‌ی اول نیافت

Kölenin ilk mektuba cevap gelmeyince padişaha başka bir mektup daha yazması

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان 1935

O kötü zanda bulunan köle kınamalarla, feryadu figanlarla dolu bir mektup daha yazdı.

که یکی رقعه نبشتم پیش شه ** ای عجب آنجا رسید و یافت ره

“Bundan önce padişaha bir mektup daha yazdım... Fakat bilmem eline değdi mi?” dedi.

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد ** هم نداد او را جواب و تن بزد

Güzel yüzlü padişah o mektubu da okudu; ona da cevap vermedi, seslenmedi.

خشک می‌آورد او را شهریار ** او مکرر کرد رقعه پنج بار

Padişah ona aldırmamaktaydı... O da tam beş kere padişaha mektup yazdı.

گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست ** گر جوابش بر نویسی هم رواست

Nihayet perdeci başı “o da sizin kulunuz... Bir cevap verseniz değer.

از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر 1940

Cevap verirseniz, bir kula, bir köleye lütuf ile bakarsanız padişahlığınızdan ne eksilir ki?” dedi.

گفت این سهلست اما احمقست ** مرد احمق زشت و مردود حقست

Padişah dedi ki: bu kolay... Fakat köle sersem... Ahmak adam çirkindir, Allah merdududur.

گرچه آمرزم گناه و زلتش ** هم کند بر من سرایت علتش

Suçunu, kabahatini affederim ama illeti bana da sirayet eder sonra!

صد کس از گرگین همه گرگین شوند ** خاصه این گر خبیث ناپسند

Bir uyuz, yüz kişiyi uyuz eder... Hele bu hareketi beğenilmez habis uyuz, büsbütün beterdi!

گر کم عقلی مبادا گبر را ** شوم او بی‌آب دارد ابر را

Kâfir bile akılsızlık uyuzuna tutulmasın... Yoksa şumluğu, bulutta bile yağmur bırakmaz!

نم نبارد ابر از شومی او ** شهر شد ویرانه از بومی او 1945

Şumluğu yüzünden buluttan bir katra yağmur yağmaz... Şehir, onun baykuşluğu yüzünden viraneye döner!

از گر آن احمقان طوفان نوح ** کرد ویران عالمی را در فضوح

O ahmakların uyuzluğu yüzünden Nuh tufanı, koca bir âlemi kötülüklerle yıktı gitti!

گفت پیغامبر که احمق هر که هست ** او عدو ماست و غول ره‌زنست

Peygamber “Kim ahmaksa düşmanımızdır... Yol kesen gulyabanidir...

هر که او عاقل بود از جان ماست ** روح او و ریح او ریحان ماست

Akıllıysa canımızdır; ondan gelen serin esinti ondan gelen rüzgâr bize fesleğendir.

عقل دشنامم دهد من راضیم ** زانک فیضی دارد از فیاضیم

Akıl, bana sövse razıyım... Çünkü benim feyiz vericiliğimden bir feyze sahiptir.

نبود آن دشنام او بی‌فایده ** نبود آن مهمانیش بی‌مایده 1950

Onun sövmesi faydasız değildir... Boş elle kalkıp konukluğa gelmez.

احمق ار حلوا نهد اندر لبم ** من از آن حلوای او اندر تبم

Ahmak, ağzıma helva tıksa onun helvasından hastalanır, ateşlenirim, dedi.

این یقین دان گر لطیف و روشنی ** نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی

Lâtifsen. Gönlün aydınsa şunu iyice bil: Eşek götünü öpmede bir lezzet yoktur!

سبلتت گنده کند بی‌فایده ** جامه از دیگش سیه بی‌مایده

Faydasız yere bıyığını pis pis kokutur... Yemek yemeksizin elbise, onun tenceresiyle kararır!

مایده عقلست نی نان و شوی ** نور عقلست ای پسر جان را غذی

Yemek dediğim akıldır, ekmek ve kebap değil... Oğul, cana gıda akıl nurudur.