نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان 1935

که یکی رقعه نبشتم پیش شه ** ای عجب آنجا رسید و یافت ره

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد ** هم نداد او را جواب و تن بزد

خشک می‌آورد او را شهریار ** او مکرر کرد رقعه پنج بار

گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست ** گر جوابش بر نویسی هم رواست

از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر 1940

گفت این سهلست اما احمقست ** مرد احمق زشت و مردود حقست

گرچه آمرزم گناه و زلتش ** هم کند بر من سرایت علتش

صد کس از گرگین همه گرگین شوند ** خاصه این گر خبیث ناپسند

گر کم عقلی مبادا گبر را ** شوم او بی‌آب دارد ابر را

نم نبارد ابر از شومی او ** شهر شد ویرانه از بومی او 1945

از گر آن احمقان طوفان نوح ** کرد ویران عالمی را در فضوح

گفت پیغامبر که احمق هر که هست ** او عدو ماست و غول ره‌زنست

هر که او عاقل بود از جان ماست ** روح او و ریح او ریحان ماست

عقل دشنامم دهد من راضیم ** زانک فیضی دارد از فیاضیم

نبود آن دشنام او بی‌فایده ** نبود آن مهمانیش بی‌مایده 1950

احمق ار حلوا نهد اندر لبم ** من از آن حلوای او اندر تبم

این یقین دان گر لطیف و روشنی ** نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی

سبلتت گنده کند بی‌فایده ** جامه از دیگش سیه بی‌مایده

مایده عقلست نی نان و شوی ** نور عقلست ای پسر جان را غذی

نیست غیر نور آدم را خورش ** از جز آن جان نیابد پرورش 1955

زین خورشها اندک اندک باز بر ** کین غذای خر بود نه آن حر

تا غذای اصل را قابل شوی ** لقمه‌های نور را آکل شوی

عکس آن نورست کین نان نان شدست ** فیض آن جانست کین جان جان شدست

چون خوری یکبار از ماکول نور ** خاک ریزی بر سر نان و تنور