از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر

از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر 1940

گفت این سهلست اما احمقست ** مرد احمق زشت و مردود حقست

گرچه آمرزم گناه و زلتش ** هم کند بر من سرایت علتش

صد کس از گرگین همه گرگین شوند ** خاصه این گر خبیث ناپسند

گر کم عقلی مبادا گبر را ** شوم او بی‌آب دارد ابر را

نم نبارد ابر از شومی او ** شهر شد ویرانه از بومی او 1945

از گر آن احمقان طوفان نوح ** کرد ویران عالمی را در فضوح

گفت پیغامبر که احمق هر که هست ** او عدو ماست و غول ره‌زنست

هر که او عاقل بود از جان ماست ** روح او و ریح او ریحان ماست

عقل دشنامم دهد من راضیم ** زانک فیضی دارد از فیاضیم

نبود آن دشنام او بی‌فایده ** نبود آن مهمانیش بی‌مایده 1950

احمق ار حلوا نهد اندر لبم ** من از آن حلوای او اندر تبم

این یقین دان گر لطیف و روشنی ** نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی

سبلتت گنده کند بی‌فایده ** جامه از دیگش سیه بی‌مایده

مایده عقلست نی نان و شوی ** نور عقلست ای پسر جان را غذی

نیست غیر نور آدم را خورش ** از جز آن جان نیابد پرورش 1955

زین خورشها اندک اندک باز بر ** کین غذای خر بود نه آن حر

تا غذای اصل را قابل شوی ** لقمه‌های نور را آکل شوی

عکس آن نورست کین نان نان شدست ** فیض آن جانست کین جان جان شدست

چون خوری یکبار از ماکول نور ** خاک ریزی بر سر نان و تنور

عقل دو عقلست اول مکسبی ** که در آموزی چو در مکتب صبی 1960

از کتاب و اوستاد و فکر و ذکر ** از معانی وز علوم خوب و بکر

عقل تو افزون شود بر دیگران ** لیک تو باشی ز حفظ آن گران

لوح حافظ باشی اندر دور و گشت ** لوح محفوظ اوست کو زین در گذشت

عقل دیگر بخشش یزدان بود ** چشمه‌ی آن در میان جان بود