هر که باشد همنشین دوستان ** هست در گلخن میان بوستان

هر که با دشمن نشیند در زمن ** هست او در بوستان در گولخن

دوست را مازار از ما و منت ** تا نگردد دوست خصم و دشمنت

خیر کن با خلق بهر ایزدت ** یا برای راحت جان خودت

تا هماره دوست بینی در نظر ** در دلت ناید ز کین ناخوش صور 1980

چونک کردی دشمنی پرهیز کن ** مشورت با یار مهرانگیز کن

گفت می‌دانم ترا ای بوالحسن ** که توی دیرینه دشمن‌دار من

لیک مرد عاقلی و معنوی ** عقل تو نگذاردت که کژ روی

طبع خواهد تا کشد از خصم کین ** عقل بر نفس است بند آهنین

آید و منعش کند وا داردش ** عقل چون شحنه‌ست در نیک و بدش 1985

عقل ایمانی چو شحنه‌ی عادلست ** پاسبان و حاکم شهر دلست

هم‌چو گربه باشد او بیدارهوش ** دزد در سوراخ ماند هم‌چو موش

در هر آنجا که برآرد موش دست ** نیست گربه یا که نقش گربه است

گربه‌ی چه شیر شیرافکن بود ** عقل ایمانی که اندر تن بود

غره‌ی او حاکم درندگان ** نعره‌ی او مانع چرندگان 1990

شهر پر دزدست و پر جامه‌کنی ** خواه شحنه باش گو و خواه نی

امیر کردن رسول علیه‌السلام جوان هذیلی را بر سریه‌ای کی در آن پیران و جنگ آزمودگان بودند

یک سریه می‌فرستادش رسول ** به هر جنگ کافر و دفع فضول

یک جوانی را گزید او از هذیل ** میر لشکر کردش و سالار خیل

اصل لشکر بی‌گمان سرور بود ** قوم بی‌سرور تن بی‌سر بود

این همه که مرده و پژمرده‌ای ** زان بود که ترک سرور کرده‌ای 1995

از کسل وز بخل وز ما و منی ** می‌کشی سر خویش را سر می‌کنی

هم‌چو استوری که بگریزد ز بار ** او سر خود گیرد اندر کوهسار

صاحبش در پی دوان کای خیره سر ** هر طرف گرگیست اندر قصد خر

گر ز چشمم این زمان غایب شوی ** پیشت آید هر طرف گرگ قوی

استخوانت را بخاید چون شکر ** که نبینی زندگانی را دگر 2000