قصد ما سترست و پاکی و صلاح ** در دو عالم خود بدان باشد فلاح

قصد ما سترست و پاکی و صلاح ** در دو عالم خود بدان باشد فلاح 200

باز صوفی عذر درویشی بگفت ** و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

گفت زن من هم مکرر کرده‌ام ** بی‌جهازی را مقرر کرده‌ام

اعتقاد اوست راسختر ز کوه ** که ز صد فقرش نمی‌آید شکوه

او همی‌گوید مرادم عفتست ** از شما مقصود صدق و همتست

گفت صوفی خود جهاز و مال ما ** دید و می‌بیند هویدا و خفا 205

خانه‌ی تنگی مقام یک تنی ** که درو پنهان نماند سوزنی

باز ستر و پاکی و زهد و صلاح ** او ز ما به داند اندر انتصاح

به ز ما می‌داند او احوال ستر ** وز پس و پیش و سر و دنبال ستر

ظاهرا او بی‌جهاز و خادمست ** وز صلاح و ستر او خود عالمست

شرح مستوری ز بابا شرط نیست ** چون برو پیدا چو روز روشنیست 210

این حکایت را بدان گفتم که تا ** لاف کم بافی چو رسوا شد خطا

مر ترا ای هم به دعوی مستزاد ** این بدستت اجتهاد و اعتقاد

چون زن صوفی تو خاین بوده‌ای ** دام مکر اندر دغا بگشوده‌ای

که ز هر ناشسته رویی کپ زنی ** شرم داری وز خدای خویش نی

غرض از سمیع و بصیر گفتن خدا را

از پی آن گفت حق خود را بصیر ** که بود دید ویت هر دم نذیر 215

از پی آن گفت حق خود را سمیع ** تا ببندی لب ز گفتار شنیع

از پی آن گفت حق خود را علیم ** تا نیندیشی فسادی تو ز بیم

نیست اینها بر خدا اسم علم ** که سیه کافور دارد نام هم

اسم مشتقست و اوصاف قدیم ** نه مثال علت اولی سقیم

ورنه تسخر باشد و طنز و دها ** کر را سامع ضریران را ضیا 220

یا علم باشد حیی نام وقیح ** یا سیاه زشت را نام صبیح

طفلک نوزاده را حاجی لقب ** یا لقب غازی نهی بهر نسب

گر بگویند این لقبها در مدیح ** تا ندارد آن صفت نبود صحیح

تسخر و طنزی بود آن یا جنون ** پاک حق عما یقول الظالمون