در حضور مصطفای قندخو ** چون ز حد برد آن عرب از گفت و گو

آن شه والنجم و سلطان عبس ** لب گزید آن سرد دم را گفت بس

دست می‌زند بهر منعش بر دهان ** چند گویی پیش دانای نهان

پیش بینا برده‌ای سرگین خشک ** که بخر این را به جای ناف مشک

بعر را ای گنده‌مغز گنده‌مخ ** زیر بینی بنهی و گویی که اخ 2085

اخ اخی برداشتی ای گیج گاج ** تا که کالای بدت یابد رواج

تا فریبی آن مشام پاک را ** آن چریده‌ی گلشن افلاک را

حلم او خود را اگر چه گول ساخت ** خویشتن را اندکی باید شناخت

دیگ را گر باز ماند امشب دهن ** گربه را هم شرم باید داشتن

خویشتن گر خفته کرد آن خوب فر ** سخت بیدارست دستارش مبر 2090

چند گویی ای لجوج بی‌صفا ** این فسون دیو پیش مصطفی

صد هزاران حلم دارند این گروه ** هر یکی حلمی از آنها صد چو کوه

حلمشان بیدار را ابله کند ** زیرک صد چشم را گمره کند

حلمشان هم‌چون شراب خوب نغز ** نغز نغزک بر رود بالای مغز

مست را بین زان شراب پرشگفت ** هم‌چو فرزین مست کژ رفتن گرفت 2095

مرد برنا زان شراب زودگیر ** در میان راه می‌افتد چو پیر

خاصه این باده که از خم بلی است ** نه میی که مستی او یکشبیست

آنک آن اصحاب کهف از نقل و نقل ** سیصد و نه سال گم کردند عقل

زان زنان مصر جامی خورده‌اند ** دستها را شرحه شرحه کرده‌اند

ساحران هم سکر موسی داشتند ** دار را دلدار می‌انگاشتند 2100

جعفر طیار زان می بود مست ** زان گرو می‌کرد بی‌خود پا و دست

قصه‌ی سبحانی ما اعظم شانی گفتن ابویزید قدس الله سره و اعتراض مریدان و جواب این مر ایشان را نه به طریق گفت زبان بلک از راه عیان

با مریدان آن فقیر محتشم ** بایزید آمد که نک یزدان منم

گفت مستانه عیان آن ذوفنون ** لا اله الا انا ها فاعبدون

چون گذشت آن حال گفتندش صباح ** تو چنین گفتی و این نبود صلاح

گفت این بار ار کنم من مشغله ** کاردها بر من زنید آن دم هله 2105