چون پری را این دم و قانون بود ** کردگار آن پری خود چون بود

اوی او رفته پری خود او شده ** ترک بی‌الهام تازی‌گو شده 2115

چون به خود آید نداند یک لغت ** چون پری را هست این ذات و صفت

پس خداوند پری و آدمی ** از پری کی باشدش آخر کمی

شیرگیر ار خون نره شیر خورد ** تو بگویی او نکرد آن باده کرد

ور سخن پردازد از زر کهن ** تو بگویی باده گفتست آن سخن

باده‌ای را می‌بود این شر و شور ** نور حق را نیست آن فرهنگ و زور 2120

که ترا از تو به کل خالی کند ** تو شوی پست او سخن عالی کند

گر چه قرآن از لب پیغامبرست ** هر که گوید حق نگفت او کافرست

چون همای بی‌خودی پرواز کرد ** آن سخن را بایزید آغاز کرد

عقل را سیل تحیر در ربود ** زان قوی‌تر گفت که اول گفته بود

نیست اندر جبه‌ام الا خدا ** چند جویی بر زمین و بر سما 2125

آن مریدان جمله دیوانه شدند ** کاردها در جسم پاکش می‌زدند

هر یکی چون ملحدان گرده کوه ** کارد می‌زد پیر خود را بی ستوه

هر که اندر شیخ تیغی می‌خلید ** بازگونه از تن خود می‌درید

یک اثر نه بر تن آن ذوفنون ** وان مریدان خسته و غرقاب خون

هر که او سویی گلویش زخم برد ** حلق خود ببریده دید و زار مرد 2130

وآنک او را زخم اندر سینه زد ** سینه‌اش بشکافت و شد مرده‌ی ابد

وآنک آگه بود از آن صاحب‌قران ** دل ندادش که زند زخم گران

نیم‌دانش دست او را بسته کرد ** جان ببرد الا که خود را خسته کرد

روز گشت و آن مریدان کاسته ** نوحه‌ها از خانه‌شان برخاسته

پیش او آمد هزاران مرد و زن ** کای دو عالم درج در یک پیرهن 2135

این تن تو گر تن مردم بدی ** چون تن مردم ز خنجر گم شدی

با خودی با بی‌خودی دوچار زد ** با خود اندر دیده‌ی خود خار زد

ای زده بر بی‌خودان تو ذوالفقار ** بر تن خود می‌زنی آن هوش دار