لب ببند ار چه فصاحت دست داد ** دم مزن والله اعلم بالرشاد

لب ببند ار چه فصاحت دست داد ** دم مزن والله اعلم بالرشاد 2145

برکنار بامی ای مست مدام ** پست بنشین یا فرود آ والسلام

هر زمانی که شدی تو کامران ** آن دم خوش را کنار بام دان

بر زمان خوش هراسان باش تو ** هم‌چو گنجش خفیه کن نه فاش تو

تا نیاید بر ولا ناگه بلا ** ترس ترسان رو در آن مکمن هلا

ترس جان در وقت شادی از زوال ** زان کنار بام غیبست ارتحال 2150

گر نمی‌بینی کنار بام راز ** روح می‌بیند که هستش اهتزاز

هر نکالی ناگهان کان آمدست ** بر کنار کنگره‌ی شادی بدست

جز کنار بام خود نبود سقوط ** اعتبار از قوم نوح و قوم لوط

بیان سبب فصاحت و بسیارگویی آن فضول به خدمت رسول علیه‌السلام

پرتو مستی بی‌حد نبی ** چون بزد هم مست و خوش گشت آن غبی

لاجرم بسیارگو شد از نشاط ** مست ادب بگذاشت آمد در خباط 2155

نه همه جا بی‌خودی شر می‌کند ** بی‌ادب را می چنان‌تر می‌کند

گر بود عاقل نکو فر می‌شود ** ور بود بدخوی بتر می‌شود

لیک اغلب چون بدند و ناپسند ** بر همه می را محرم کرده‌اند

بیان رسول علیه السلام سبب تفضیل و اختیار کردن او آن هذیلی را به امیری و سرلشکری بر پیران و کاردیدگان

حکم اغلب راست چون غالب بدند ** تیغ را از دست ره‌زن بستدند

گفت پیغامبر کای ظاهرنگر ** تو مبین او را جوان و بی‌هنر 2160

ای بسا ریش سیاه و مردت پیر ** ای بسا ریش سپید و دل چو قیر

عقل او را آزمودم بارها ** کرد پیری آن جوان در کارها

پیر پیر عقل باشد ای پسر ** نه سپیدی موی اندر ریش و سر

از بلیس او پیرتر خود کی بود ** چونک عقلش نیست او لاشی بود

طفل گیرش چون بود عیسی نفس ** پاک باشد از غرور و از هوس 2165

آن سپیدی مو دلیل پختگیست ** پیش چشم بسته کش کوته‌تگیست

آن مقلد چون نداند جز دلیل ** در علامت جوید او دایم سبیل

بهر او گفتیم که تدبیر را ** چونک خواهی کرد بگزین پیر را

آنک او از پرده‌ی تقلید جست ** او به نور حق ببیند آنچ هست