گفت خواری قیامت صعب‌تر ** گر نداری پاس من در خیر و شر

زخم کیکی را نمی‌توانی کشید ** زخم ماری را تو چون خواهی چشید

ظاهرا کار تو ویران می‌کنم ** لیک خاری را گلستان می‌کنم 2340

بیان آنک عمارت در ویرانیست و جمعیت در پراکندگیست و درستی در شکست‌گیست و مراد در بی‌مرادیست و وجود در عدم است و علی هذا بقیة الاضداد والازواج

آن یکی آمد زمین را می‌شکافت ** ابلهی فریاد کرد و بر نتافت

کین زمین را از چه ویران می‌کنی ** می‌شکافی و پریشان می‌کنی

گفت ای ابله برو و بر من مران ** تو عمارت از خرابی باز دان

کی شود گلزار و گندم‌زار این ** تا نگردد زشت و ویران این زمین

کی شود بستان و کشت و برگ و بر ** تا نگردد نظم او زیر و زبر 2345

تا بنشکافی به نشتر ریش چغز ** کی شود نیکو و کی گردید نغز

تا نشوید خلطهاات از دوا ** کی رود شورش کجا آید شفا

پاره پاره کرده درزی جامه را ** کس زند آن درزی علامه را

که چرا این اطلس بگزیده را ** بردریدی چه کنم بدریده را

هر بنای کهنه که آبادان کنند ** نه که اول کهنه را ویران کنند 2350

هم‌چنین نجار و حداد و قصاب ** هستشان پیش از عمارتها خراب

آن هلیله و آن بلیله کوفتن ** زان تلف گردند معموری تن

تا نکوبی گندم اندر آسیا ** کی شود آراسته زان خوان ما

آن تقاضا کرد آن نان و نمک ** که ز شستت وا رهانم ای سمک

گر پذیری پند موسی وا رهی ** از چنین شست بد نامنتهی 2355

بس که خود را کرده‌ای بنده‌ی هوا ** کرمکی را کرده‌ای تو اژدها

اژدها را اژدها آورده‌ام ** تا با صلاح آورم من دم به دم

تا دم آن از دم این بشکند ** مار من آن اژدها را بر کند

گر رضا دادی رهیدی از دو مار ** ورنه از جانت برآرد آن دمار

گفت الحق سخت استا جادوی ** که در افکندی به مکر اینجا دوی 2360

خلق یک‌دل را تو کردی دو گروه ** جادوی رخنه کند در سنگ و کوه

گفت هستم غرق پیغام خدا ** جادوی کی دید با نام خدا