تا دم آن از دم این بشکند ** مار من آن اژدها را بر کند

گر رضا دادی رهیدی از دو مار ** ورنه از جانت برآرد آن دمار

گفت الحق سخت استا جادوی ** که در افکندی به مکر اینجا دوی 2360

خلق یک‌دل را تو کردی دو گروه ** جادوی رخنه کند در سنگ و کوه

گفت هستم غرق پیغام خدا ** جادوی کی دید با نام خدا

غفلت و کفرست مایه‌ی جادوی ** مشعله‌ی دینست جان موسوی

من به جادویان چه مانم ای وقیح ** کز دمم پر رشک می‌گردد مسیح

من به جادویان چه مانم ای جنب ** که ز جانم نور می‌گیرد کتب 2365

چون تو با پر هوا بر می‌پری ** لاجرم بر من گمان آن می‌بری

هر کرا افعال دام و دد بود ** بر کریمانش گمان بد بود

چون تو جزو عالمی هر چون بوی ** کل را بر وصف خود بینی سوی

گر تو برگردی و بر گردد سرت ** خانه را گردنده بیند منظرت

ور تو در کشتی روی بر یم روان ** ساحل یم را همی بینی دوان 2370

گر تو باشی تنگ‌دل از ملحمه ** تنگ بینی جمله دنیا را همه

ور تو خوش باشی به کام دوستان ** این جهان بنمایدت چون گلستان

ای بسا کس رفته تا شام و عراق ** او ندیده هیچ جز کفر و نفاق

وی بسا کس رفته تا هند و هری ** او ندیده جز مگر بیع و شری

وی بسا کس رفته ترکستان و چین ** او ندیده هیچ جز مکر و کمین 2375

چون ندارد مدرکی جز رنگ و بو ** جمله‌ی اقلیمها را گو بجو

گاو در بغداد آید ناگهان ** بگذرد او زین سران تا آن سران

از همه عیش و خوشیها و مزه ** او نبیند جز که قشر خربزه

که بود افتاده بر ره یا حشیش ** لایق سیران گاوی یا خریش

خشک بر میخ طبیعت چون قدید ** بسته‌ی اسباب جانش لا یزید 2380

وان فضای خرق اسباب و علل ** هست ارض الله ای صدر اجل

هر زمان مبدل شود چون نقش جان ** نو به نو بیند جهانی در عیان