چون همی دانست مومن از عدو ** چون همی دانست می را از کدو

آتش نمرود را گر چشم نیست ** با خلیلش چون تجشم کردنیست

گر نبودی نیل را آن نور و دید ** از چه قبطی را ز سبطی می‌گزید 2415

گرنه کوه و سنگ با دیدار شد ** پس چرا داود را او یار شد

این زمین را گر نبودی چشم جان ** از چه قارون را فرو خورد آنچنان

گر نبودی چشم دل حنانه را ** چون بدیدی هجر آن فرزانه را

سنگ‌ریزه گر نبودی دیده‌ور ** چون گواهی دادی اندر مشت در

ای خرد بر کش تو پر و بالها ** سوره بر خوان زلزلت زلزالها 2420

در قیامت این زمین بر نیک و بد ** کی ز نادیده گواهیها دهد

که تحدث حالها و اخبارها ** تظهر الارض لنا اسرارها

این فرستادن مرا پیش تو میر ** هست برهانی که بد مرسل خبیر

کین چنین دارو چنین ناسور را ** هست درخور از پی میسور را

واقعاتی دیده بودی پیش ازین ** که خدا خواهد مرا کردن گزین 2425

من عصا و نور بگرفته به دست ** شاخ گستاخ ترا خواهم شکست

واقعات سهمگین از بهر این ** گونه گونه می‌نمودت رب دین

در خور سر بد و طغیان تو ** تا بدانی کوست درخوردان تو

تا بدانی کو حکیمست و خبیر ** مصلح امراض درمان‌ناپذیر

تو به تاویلات می‌گشتی از آن ** کور و گر کین هست از خواب گران 2430

وآن طبیب و آن منجم در لمع ** دید تعبیرش بپوشید از طمع

گفت دور از دولت و از شاهیت ** که درآید غصه در آگاهیت

از غذای مختلف یا از طعام ** طبع شوریده همی‌بیند منام

زانک دید او که نصیحت‌جو نه‌ای ** تند و خون‌خواری و مسکین‌خو نه‌ای

پادشاهان خون کنند از مصلحت ** لیک رحمتشان فزونست از عنت 2435

شاه را باید که باشد خوی رب ** رحمت او سبق دارد بر غضب

نه غضب غالب بود مانند دیو ** بی‌ضرورت خون کند از بهر ریو