من نکردم آنچ گفتند از بهی ** گنج رفت و خانه و دستم تهی

خانه‌ی اجرت گرفتی و کری ** نیست ملک تو به بیعی یا شری

این کری را مدت او تا اجل ** تا درین مدت کنی در وی عمل

پاره‌دوزی می‌کنی اندر دکان ** زیر این دکان تو مدفون دو کان 2550

هست این دکان کرایی زود باش ** تیشه بستان و تکش را می‌تراش

تا که تیشه ناگهان بر کان نهی ** از دکان و پاره‌دوزی وا رهی

پاره‌دوزی چیست خورد آب و نان ** می‌زنی این پاره بر دلق گران

هر زمان می‌درد این دلق تنت ** پاره بر وی می‌زنی زین خوردنت

ای ز نسل پادشاه کامیار ** با خود آ زین پاره‌دوزی ننگ دار 2555

پاره‌ای بر کن ازین قعر دکان ** تا برآرد سر به پیش تو دو کان

پیش از آن کین مهلت خانه‌ی کری ** آخر آید تو نخورده زو بری

پس ترا بیرون کند صاحب دکان ** وین دکان را بر کند از روی کان

تو ز حسرت گاه بر سر می‌زنی ** گاه ریش خام خود بر می‌کنی

کای دریغا آن من بود این دکان ** کور بودم بر نخوردم زین مکان 2560

ای دریغا بود ما را برد باد ** تا ابد یا حسرتا شد للعباد

غره شدن آدمی به ذکاوت و تصویرات طبع خویشتن و طلب ناکردن علم غیب کی علم انبیاست

دیدم اندر خانه من نقش و نگار ** بودم اندر عشق خانه بی‌قرار

بودم از گنج نهانی بی‌خبر ** ورنه دستنبوی من بودی تبر

آه گر داد تبر را دادمی ** این زمان غم را تبرا دادمی

چشم را بر نقش می‌انداختم ** هم‌چو طفلان عشقها می‌باختم 2565

پس نکو گفت آن حکیم کامیار ** که تو طفلی خانه پر نقش و نگار

در الهی‌نامه بس اندرز کرد ** که بر آر دودمان خویش گرد

بس کن ای موسی بگو وعده‌ی سوم ** که دل من ز اضطرابش گشت گم

گفت موسی آن سوم ملک دوتو ** دو جهانی خالص از خصم و عدو

بیشتر زان ملک که اکنون داشتی ** کان بد اندر جنگ و این در آشتی 2570

آنک در جنگت چنان ملکی دهد ** بنگر اندر صلح خوانت چون نهد