الله الله هیچ تاخیری مکن ** که ز بحر لطف آمد این سخن

لطف اندر لطف این گم می‌شود ** که اسفلی بر چرخ هفتم می‌شود

هین که یک بازی فتادت بوالعجب ** هیچ طالب این نیابد در طلب 2625

گفت با هامان بگویم ای ستیر ** شاه را لازم بود رای وزیر

گفت با هامان مگو این راز را ** کور کمپیری چه داند باز را

قصه‌ی باز پادشاه و کمپیر زن

باز اسپیدی به کمپیری دهی ** او ببرد ناخنش بهر بهی

ناخنی که اصل کارست و شکار ** کور کمپیری ببرد کوروار

که کجا بودست مادر که ترا ** ناخنان زین سان درازست ای کیا 2630

ناخن و منقار و پرش را برید ** وقت مهر این می‌کند زال پلید

چونک تتماجش دهد او کم خورد ** خشم گیرد مهرها را بر درد

که چنین تتماج پختم بهر تو ** تو تکبر می‌نمایی و عتو

تو سزایی در همان رنج و بلا ** نعمت و اقبال کی سازد ترا

آن تتماجش دهد کین را بگیر ** گر نمی‌خواهی که نوشی زان فطیر 2635

آب تتماجش نگیرد طبع باز ** زال بترنجد شود خشمش دراز

از غضب شربای سوزان بر سرش ** زن فرو ریزد شود کل مغفرش

اشک از آن چشمش فرو ریزد ز سوز ** یاد آرد لطف شاه دل‌فروز

زان دو چشم نازنین با دلال ** که ز چهره‌ی شاد دارد صد کمال

چشم مازاغش شده پر زخم زاغ ** چشم نیک از چشم بد با درد و داغ 2640

چشم دریا بسطتی کز بسط او ** هر دو عالم می‌نماید تار مو

گر هزاران چرخ در چشمش رود ** هم‌چو چشمه پیش قلزم گم شود

چشم بگذشته ازین محسوسها ** یافته از غیب‌بینی بوسها

خود نمی‌یابم یکی گوشی که من ** نکته‌ای گویم از آن چشم حسن

می‌چکید آن آب محمود جلیل ** می‌ربودی قطره‌اش را جبرئیل 2645

تا بمالد در پر و منقال خویش ** گر دهد دستوریش آن خوب کیش

باز گوید خشم کمپیر ار فروخت ** فر و نور و علم و صبرم را نسوخت