آن یکی دستش همی‌مالید و سر ** وآن دگر کهگل همی آورد تر

آن بخور عود و شکر زد به هم ** وآن دگر از پوششش می‌کرد کم

وآن دگر نبضش که تا چون می‌جهد ** وان دگر بوی از دهانش می‌ستد 265

تا که می خوردست و یا بنگ و حشیش ** خلق درماندند اندر بیهشیش

پس خبر بردند خویشان را شتاب ** که فلان افتاده است آن‌جا خراب

کس نمی داند که چون مصروع گشت ** یا چه شد کو را فتاد از بام طشت

یک برادر داشت آن دباغ زفت ** گربز و دانا بیامد زود تفت

اندکی سرگین سگ در آستین ** خلق را بشکافت و آمد با حنین 270

گفت من رنجش همی دانم ز چیست ** چون سبب دانی دوا کردن جلیست

چون سبب معلوم نبود مشکلست ** داروی رنج و در آن صد محملست

چون بدانستی سبب را سهل شد ** دانش اسباب دفع جهل شد

گفت با خود هستش اندر مغز و رگ ** توی بر تو بوی آن سرگین سگ

تا میان اندر حدث او تا به شب ** غرق دباغیست او روزی‌طلب 275

پس چنین گفتست جالینوس مه ** آنچ عادت داشت بیمار آنش ده

کز خلاف عادتست آن رنج او ** پس دوای رنجش از معتاد جو

چون جعل گشتست از سرگین‌کشی ** از گلاب آید جعل را بیهشی

هم از آن سرگین سگ داروی اوست ** که بدان او را همی معتاد و خوست

الخبیثات الخبیثین را بخوان ** رو و پشت این سخن را باز دان 280

ناصحان او را به عنبر یا گلاب ** می دوا سازند بهر فتح باب

مر خبیثان را نسازد طیبات ** درخور و لایق نباشد ای ثقات

چون زعطر وحی کژ گشتند و گم ** بد فغانشان که تطیرنا بکم

رنج و بیماریست ما را این مقال ** نیست نیکو وعظتان ما را به فال

گر بیاغازید نصحی آشکار ** ما کنیم آن دم شما را سنگسار 285

ما بلغو و لهو فربه گشته‌ایم ** در نصیحت خویش را نسرشته‌ایم

هست قوت ما دروغ و لاف و لاغ ** شورش معده‌ست ما را زین بلاغ