مشرق و مغرب چو تو بس دیده‌اند ** که سر ایشان ز تن ببریده‌اند

مشرق و مغرب که نبود بر قرار ** چون کنند آخر کسی را پایدار

تو بدان فخر آوری کز ترس و بند ** چاپلوست گشت مردم روز چند

هر کرا مردم سجودی می‌کنند ** زهر اندر جان او می‌آکنند

چونک بر گردد ازو آن ساجدش ** داند او کان زهر بود و موبدش 2745

ای خنک آن را که ذلت نفسه ** وای آنک از سرکشی شد چون که او

این تکبر زهر قاتل دان که هست ** از می پر زهر شد آن گیج مست

چون می پر زهر نوشد مدبری ** از طرب یکدم بجنباند سری

بعد یک‌دم زهر بر جانش فتد ** زهر در جانش کند داد و ستد

گر نذاری زهری‌اش را اعتقاد ** کو چه زهر آمد نگر در قوم عاد 2750

چونک شاهی دست یابد بر شهی ** بکشدش یا باز دارد در چهی

ور بیابد خسته‌ی افتاده را ** مرهمش سازد شه و بدهد عطا

گر نه زهرست آن تکبر پس چرا ** کشت شه را بی‌گناه و بی‌خطا

وین دگر را بی ز خدمت چون نواخت ** زین دو جنبش زهر را شاید شناخت

راه‌زن هرگز گدایی را نزد ** گرگ گرگ مرده را هرگز گزد 2755

خضر کشتی را برای آن شکست ** تا تواند کشتی از فجار رست

چون شکسته می‌رهد اشکسته شو ** امن در فقرست اندر فقر رو

آن کهی کو داشت از کان نقد چند ** گشت پاره پاره از زخم کلند

تیغ بهر اوست کو را گردنیست ** سایه که افکندست بر وی زخم نیست

مهتری نفطست و آتش ای غوی ** ای برادر چون بر آذر می‌روی 2760

هر چه او هموار باشد با زمین ** تیرها را کی هدف گردد ببین

سر بر آرد از زمین آنگاه او ** چون هدفها زخم یابد بی رفو

نردبان خالق این ما و منیست ** عاقبت زین نردبان افتادنیست

هر که بالاتر رود ابله‌ترست ** که استخوان او بتر خواهد شکست

این فروعست و اصولش آن بود ** که ترفع شرکت یزدان بود 2765