گفت یارا در درونم حجتیست ** بر حدوث آسمانم آیتیست

گفت یارا در درونم حجتیست ** بر حدوث آسمانم آیتیست 2850

من یقین دارم نشانش آن بود ** مر یقین‌دان را که در آتش رود

در زبان می‌ناید آن حجت بدان ** هم‌چو حال سر عشق عاشقان

نیست پیدا سر گفت و گوی من ** جز که زردی و نزاری روی من

اشک و خون بر رخ روانه می‌دود ** حجت حسن و جمالش می‌شود

گفت من اینها ندانم حجتی ** که بود در پیش عامه آیتی 2855

گفت چون قلبی و نقدی دم زنند ** که تو قلبی من تکویم ارجمند

هست آتش امتحان آخرین ** کاندر آتش در فتند این دو قرین

عام و خاص از حالشان عالم شوند ** از گمان و شک سوی ایقان روند

آب و آتش آمد ای جان امتحان ** نقد و قلبی را که آن باشد نهان

تا من و تو هر دو در آتش رویم ** حجت باقی حیرانان شویم 2860

تا من و تو هر دو در بحر اوفتیم ** که من و تو این کره را آیتیم

هم‌چنان کردند و در آتش شدند ** هر دو خود را بر تف آتش زدند

از خدا گوینده مرد مدعی ** رست و سوزید اندر آتش آن دعی

از مذن بشنو این اعلام را ** کوری افزون‌روان خام را

که نسوزیدست این نام از اجل ** کش مسمی صدر بودست و اجل 2865

صد هزاران زین رهان اندر قران ** بر دریده پرده‌های منکران

چون گرو بستند غالب شد صواب ** در دوام و معجزات و در جواب

فهم کردم کانک دم زد از سبق ** وز حدوث چرخ پیروزست و حق

حجت منکر هماره زردرو ** یک نشان بر صدق آن انکار کو

یک مناره در ثنای منکران ** کو درین عالم که تا باشد نشان 2870

منبری کو که بر آنجا مخبری ** یاد آرد روزگار منکری

روی دینار و درم از نامشان ** تا قیامت می‌دهد زین حق نشان

سکه‌ی شاهان همی گردد دگر ** سکه‌ی احمد ببین تا مستقر

بر رخ نقره و یا روی زری ** وا نما بر سکه نام منکری