فخر آن سر که کف شاهش برد ** ننگ آن سر کو به غیری سر برد

فخر آن سر که کف شاهش برد ** ننگ آن سر کو به غیری سر برد 2965

شب که شاه از قهر در قیرش کشید ** ننگ دارد از هزاران روز عید

خود طواف آنک او شه‌بین بود ** فوق قهر و لطف و کفر و دین بود

زان نیامد یک عبارت در جهان ** که نهانست و نهانست و نهان

زانک این اسما و الفاظ حمید ** از گلابه‌ی آدمی آمد پدید

علم الاسما بد آدم را امام ** لیک نه اندر لباس عین و لام 2970

چون نهاد از آب و گل بر سر کلاه ** گشت آن اسمای جانی روسیاه

که نقاب حرف و دم در خود کشید ** تا شود بر آب و گل معنی پدید

گرچه از یک وجه منطق کاشف است ** لیک از ده وجه پرده و مکنف است

گفتن خلیل مر جبرئیل را علیهماالسلام چون پرسیدش کی الک حاجة خلیل جوابش داد کی اما الیک فلا

من خلیل وقتم و او جبرئیل ** من نخواهم در بلا او را دلیل

او ادب ناموخت از جبریل راد ** که بپرسید از خیل حق مراد 2975

که مرادت هست تا یاری کنم ** ورنه بگریزم سبکباری کنم

گفت ابراهیم نی رو از میان ** واسطه زحمت بود بعد العیان

بهر این دنیاست مرسل رابطه ** مومنان را زانک هست او واسطه

هر دل ار سامع بدی وحی نهان ** حرف و صوتی کی بدی اندر جهان

گرچه او محو حقست و بی‌سرست ** لیک کار من از آن نازکترست 2980

کرده‌ی او کرده‌ی شاهست لیک ** پیش ضعفم بد نماینده‌ست نیک

آنچ عین لطف باشد بر عوام ** قهر شد بر نازنینان کرام

بس بلا و رنج می‌باید کشید ** عامه را تا فرق را توانند دید

کین حروف واسطه ای یار غار ** پیش واصل خار باشد خار خار

بس بلا و رنج بایست و وقوف ** تا رهد آن روح صافی از حروف 2985

لیک بعضی زین صدا کرتر شدند ** باز بعضی صافی و برتر شدند

هم‌چو آب نیل آمد این بلا ** سعد را آبست و خون بر اشقیا

هر که پایان‌بین‌تر او مسعودتر ** جدتر او کارد که افزون دید بر

زانک داند کین جهان کاشتن ** هست بهر محشر و برداشتن