صدر خوانندش که در صف نعال ** جان او پستست یعنی جاه و مال

شاه چون با زاهدی خویشی گزید ** این خبر در گوش خاتونان رسید

اختیار کردن پادشاه دختر درویش زاهدی را از جهت پسر و اعتراض کردن اهل حرم و ننگ داشتن ایشان از پیوندی درویش

مادر شه‌زاده گفت از نقص عقل ** شرط کفویت بود در عقل نقل

تو ز شح و بخل خواهی وز دها ** تا ببندی پور ما را بر گدا 3130

گفت صالح را گدا گفتن خطاست ** کو غنی القلب از داد خداست

در قناعت می‌گریزد از تقی ** نه از لیمی و کسل هم‌چون گدا

قلتی کان از قناعت وز تقاست ** آن ز فقر و قلت دونان جداست

حبه‌ای آن گر بیابد سر نهد ** وین ز گنج زر به همت می‌جهد

شه که او از حرص قصد هر حرام ** می‌کند او را گدا گوید همام 3135

گفت کو شهر و قلاع او را جهاز ** یا نثار گوهر و دینار ریز

گفت رو هر که غم دین برگزید ** باقی غمها خدا از وی برید

غالب آمد شاه و دادش دختری ** از نژاد صالحی خوش جوهری

در ملاحت خود نظیر خود نداشت ** چهره‌اش تابان‌تر از خورشید چاشت

حسن دختر این خصالش آنچنان ** کز نکویی می‌نگنجد در بیان 3140

صید دین کن تا رسد اندر تبع ** حسن و مال و جاه و بخت منتفع

آخرت قطار اشتر دان به ملک ** در تبع دنیاش هم‌چون پشم و پشک

پشم بگزینی شتر نبود ترا ** ور بود اشتر چه قیمت پشم را

چون بر آمد این نکاح آن شاه را ** با نژاد صالحان بی مرا

از قضا کمپیرکی جادو که بود ** عاشق شه‌زاده‌ی با حسن و جود 3145

جادوی کردش عجوزه‌ی کابلی ** کی برد زان رشک سحر بابلی

شه بچه شد عاشق کمپیر زشت ** تا عروس و آن عروسی را بهشت

یک سیه دیوی و کابولی زنی ** گشت به شه‌زاده ناگه ره‌زنی

آن نودساله عجوزی گنده کس ** نه خرد هشت آن ملک را و نه نس

تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر 3150

صحبت کمپیر او را می‌درود ** تا ز کاهش نیم‌جانی مانده بود