یک سیه دیوی و کابولی زنی ** گشت به شه‌زاده ناگه ره‌زنی

آن نودساله عجوزی گنده کس ** نه خرد هشت آن ملک را و نه نس

تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر 3150

صحبت کمپیر او را می‌درود ** تا ز کاهش نیم‌جانی مانده بود

دیگران از ضعف وی با درد سر ** او ز سکر سحر از خود بی‌خبر

این جهان بر شاه چون زندان شده ** وین پسر بر گریه‌شان خندان شده

شاه بس بیچاره شد در برد و مات ** روز و شب می‌کرد قربان و زکات

زانک هر چاره که می‌کرد آن پدر ** عشق کمپیرک همی‌شد بیشتر 3155

پس یقین گشتش که مطلق آن سریست ** چاره او را بعد از این لابه گریست

سجده می‌کرد او که هم فرمان تراست ** غیر حق بر ملک حق فرمان کراست

لیک این مسکین همی‌سوزد چو عود ** دست گیرش ای رحیم و ای ودود

تا ز یا رب یا رب و افغان شاه ** ساحری استاد پیش آمد ز راه

مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی

او شنیده بود از دور این خبر ** که اسیر پیرزن گشت آن پسر 3160

کان عجوزه بود اندر جادوی ** بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

دست بر بالای دستست ای فتی ** در فن و در زور تا ذات خدا

منتهای دستها دست خداست ** بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

هم ازو گیرند مایه ابرها ** هم بدو باشد نهایت سیل را

گفت شاهش کین پسر از دست رفت ** گفت اینک آمدم درمان زفت 3165

نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

چون کف موسی به امر کردگار ** نک برآرم من ز سحر او دمار

که مرا این علم آمد زان طرف ** نه ز شاگردی سحر مستخف

آمدم تا بر گشایم سحر او ** تا نماند شاه‌زاده زردرو

سوی گورستان برو وقت سحور ** پهلوی دیوار هست اسپید گور 3170

سوی قبله باز کاو آنجای را ** تا ببینی قدرت و صنع خدا

بس درازست این حکایت تو ملول ** زبده را گویم رها کردم فضول