که کسی‌مان گفت که امروز آن سند ** بعد نومیدی ز بیرون می‌رسد

گفت آری بعد من خواهد رسید ** آن یکی خوش شد چو این مژده شنید 3275

بانگ می‌زد کای مبشر باش شاد ** وان دگر بشناخت بیهوش اوفتاد

که چه جای مژده است ای خیره‌سر ** که در افتادیم در کان شکر

وهم را مژده‌ست و پیش عقل نقد ** ز انک چشم وهم شد محجوب فقد

کافران را درد و مومن را بشیر ** لیک نقد حال در چشم بصیر

زانک عاشق در دم نقدست مست ** لاجرم از کفر و ایمان برترست 3280

کفر و ایمان هر دو خود دربان اوست ** کوست مغز و کفر و دین او را دو پوست

کفر قشر خشک رو بر تافته ** باز ایمان قشر لذت یافته

قشرهای خشک را جا آتش است ** قشر پیوسته به مغز جان خوش است

مغز خود از مرتبه‌ی خوش برترست ** برترست از خوش که لذت گسترست

این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا برآرد موسیم از بحر گرد 3285

درخور عقل عوام این گفته شد ** از سخن باقی آن بنهفته شد

زر عقلت ریزه است ای متهم ** بر قراضه مهر سکه چون نهم

عقل تو قسمت شده بر صد مهم ** بر هزاران آرزو و طم و رم

جمع باید کرد اجزا را به عشق ** تا شوی خوش چون سمرقند و دمشق

جو جوی چون جمع گردی ز اشتباه ** پس توان زد بر تو سکه‌ی پادشاه 3290

ور ز مثقالی شوی افزون تو خام ** از تو سازد شه یکی زرینه جام

پس برو هم نام و هم القاب شاه ** باشد و هم صورتش ای وصل خواه

تا که معشوقت بود هم نان هم آب ** هم چراغ و شاهد و نقل شراب

جمع کن خود را جماعت رحمتست ** تا توانم با تو گفتن آنچ هست

زانک گفتن از برای باوریست ** جان شرک از باوری حق بریست 3295

جان قسمت گشته بر حشو فلک ** در میان شصت سودا مشترک

پس خموشی به دهد او را ثبوت ** پس جواب احمقان آمد سکوت

این همی‌دانم ولی مستی تن ** می‌گشاید بی‌مراد من دهن