در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ ** که بود بارش گران و راه سنگ

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ ** که بود بارش گران و راه سنگ 3385

می‌خورد از غیب بر سر زخم او ** از شکست توبه آن ادبارخو

باز توبه می‌کند با رای سست ** دیو یک تف کرد و توبه‌ش را سکست

ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان ** که به خواری بنگرد در واصلان

ای شتر که تو مثال مومنی ** کم فتی در رو و کم بینی زنی

تو چه داری که چنین بی‌آفتی ** بی‌عثاری و کم اندر رو فتی 3390

گفت گر چه هر سعادت از خداست ** در میان ما و تو بس فرقهاست

سر بلندم من دو چشم من بلند ** بینش عالی امانست از گزند

از سر که من ببینم پای کوه ** هر گو و هموار را من توه توه

هم‌چنانک دید آن صدر اجل ** پیش کار خویش تا روز اجل

آنچ خواهد بود بعد بیست سال ** داند اندر حال آن نیکو خصال 3395

حال خود تنها ندید آن متقی ** بلک حال مغربی و مشرقی

نور در چشم و دلش سازد سکن ** بهر چه سازد پی حب الوطن

هم‌چو یوسف کو بدید اول به خواب ** که سجودش کرد ماه و آفتاب

از پس ده سال بلک بیشتر ** آنچ یوسف دید بد بر کرد سر

نیست آن ینظر به نور الله گزاف ** نور ربانی بود گردون شکاف 3400

نیست اندر چشم تو آن نور رو ** هستی اندر حس حیوانی گرو

تو ز ضعف چشم بینی پیش پا ** تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا

پیشوا چشمست دست و پای را ** کو ببیند جای را ناجای را

دیگر آنک چشم من روشن‌ترست ** دیگر آنک خلقت من اطهرست

زانک هستم من ز اولاد حلال ** نه ز اولاد زنا و اهل ضلال 3405

تو ز اولاد زنایی بی‌گمان ** تیر کژ پرد چو بد باشد کمان

تصدیق کردن استر جوابهای شتر را و اقرار کردن بفضل او بر خود و ازو استعانت خواستن و بدو پناه گرفتن به صدق و نواختن شتر او را و ره نمودن و یاری دادن پدرانه و شاهانه

گفت استر راست گفتی ای شتر ** این بگفت و چشم کرد از اشک پر

ساعتی بگریست و در پایش فتاد ** گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

چه زیان دارد گر از فرخندگی ** در پذیری تو مرا دربندگی