پیشوا چشمست دست و پای را ** کو ببیند جای را ناجای را

دیگر آنک چشم من روشن‌ترست ** دیگر آنک خلقت من اطهرست

زانک هستم من ز اولاد حلال ** نه ز اولاد زنا و اهل ضلال 3405

تو ز اولاد زنایی بی‌گمان ** تیر کژ پرد چو بد باشد کمان

تصدیق کردن استر جوابهای شتر را و اقرار کردن بفضل او بر خود و ازو استعانت خواستن و بدو پناه گرفتن به صدق و نواختن شتر او را و ره نمودن و یاری دادن پدرانه و شاهانه

گفت استر راست گفتی ای شتر ** این بگفت و چشم کرد از اشک پر

ساعتی بگریست و در پایش فتاد ** گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

چه زیان دارد گر از فرخندگی ** در پذیری تو مرا دربندگی

گفت چون اقرار کردی پیش من ** رو که رستی تو ز آفات زمن 3410

دادی انصاف و رهیدی از بلا ** تو عدو بودی شدی ز اهل ولا

خوی بد در ذات تو اصلی نبود ** کز بد اصلی نیاید جز جحود

آن بد عاریتی باشد که او ** آرد اقرار و شود او توبه‌جو

هم‌چو آدم زلتش عاریه بود ** لاجرم اندر زمان توبه نمود

چونک اصلی بود جرم آن بلیس ** ره نبودش جانب توبه‌ی نفیس 3415

رو که رستی از خود و از خوی بد ** واز زبانه‌ی نار و از دندان دد

رو که اکنون دست در دولت زدی ** در فکندی خود به بخت سرمدی

ادخلی تو فی عبادی یافتی ** ادخلی فی جنتی در بافتی

در عبادش راه کردی خویش را ** رفتی اندر خلد از راه خفا

اهدنا گفتی صراط مستقیم ** دست تو بگرفت و بردت تا نعیم 3420

نار بودی نور گشتی ای عزیز ** غوره بودی گشتی انگور و مویز

اختری بودی شدی تو آفتاب ** شاد باشد الله اعلم بالصواب

ای ضیاء الحق حسام‌الدین بگیر ** شهد خویش اندر فکن در حوض شیر

تا رهد آن شیر از تغییر طعم ** یابد از بحر مزه تکثیر طعم

متصل گردد بدان بحر الست ** چونک شد دریا ز هر تغییر رست 3425

منفذی یابد در آن بحر عسل ** آفتی را نبود اندر وی عمل

غره‌ای کن شیروار ای شیر حق ** تا رود آن غره بر هفتم طبق