در عبادش راه کردی خویش را ** رفتی اندر خلد از راه خفا

اهدنا گفتی صراط مستقیم ** دست تو بگرفت و بردت تا نعیم 3420

نار بودی نور گشتی ای عزیز ** غوره بودی گشتی انگور و مویز

اختری بودی شدی تو آفتاب ** شاد باشد الله اعلم بالصواب

ای ضیاء الحق حسام‌الدین بگیر ** شهد خویش اندر فکن در حوض شیر

تا رهد آن شیر از تغییر طعم ** یابد از بحر مزه تکثیر طعم

متصل گردد بدان بحر الست ** چونک شد دریا ز هر تغییر رست 3425

منفذی یابد در آن بحر عسل ** آفتی را نبود اندر وی عمل

غره‌ای کن شیروار ای شیر حق ** تا رود آن غره بر هفتم طبق

چه خبر جان ملول سیر را ** کی شناسد موش غره‌ی شیر را

برنویس احولا خود با آب زر ** بهر هر دریادلی نیکوگهر

آب نیلست این حدیث جان‌فزا ** یا ربش در چشم قبطی خون نما 3430

لابه کردن قبطی سبطی را کی یک سبو بنیت خویش از نیل پر کن و بر لب من نه تا بخورم به حق دوستی و برادری کی سبو کی شما سبطیان بهر خود پر می‌کنید از نیل آب صاف است و سبوکی ما قبطیان پر می‌کنیم خون صاف است

من شنیدم که در آمد قبطیی ** از عطش اندر وثاق سبطیی

گفت هستم یار و خویشاوند تو ** گشته‌ام امروز حاجتمند تو

زانک موسی جادوی کرد و فسون ** تا که آب نیل ما را کرد خون

سبطیان زو آب صافی می‌خورند ** پیش قبطی خون شد آب از چشم‌بند

قبط اینک می‌مرند از تشنگی ** از پی ادبار خود یا بدرگی 3435

بهر خود یک طاس را پر آب کن ** تا خورد از آبت این یار کهن

چون برای خود کنی آن طاس پر ** خون نباشد آب باشد پاک و حر

من طفیل تو بنوشم آب هم ** که طفیلی در تبع به جهد ز غم

گفت ای جان و جهان خدمت کنم ** پاس دارم ای دو چشم روشنم

بر مراد تو روم شادی کنم ** بنده‌ی تو باشم آزادی کنم 3440

طاس را از نیل او پر آب کرد ** بر دهان بنهاد و نیمی را بخورد

طاس را کژ کرد سوی آب‌خواه ** که بخور تو هم شد آن خون سیاه

باز ازین سو کرد کژ خون آب شد ** قبطی اندر خشم و اندر تاب شد