شاه‌نامه یا کلیله پیش تو ** هم‌چنان باشد که قرآن از عتو

فرق آنگه باشد از حق و مجاز ** که کند کحل عنایت چشم باز

ورنه پشک و مشک پیش اخشمی ** هر دو یکسانست چون نبود شمی 3465

خویشتن مشغول کردن از ملال ** باشدش قصد از کلام ذوالجلال

کاتش وسواس را و غصه را ** زان سخن بنشاند و سازد دوا

بهر این مقدار آتش شاندن ** آب پاک و بول یکسان شدن به فن

آتش وسواس را این بول و آب ** هر دو بنشانند هم‌چون وقت خواب

لیک گر واقف شوی زین آب پاک ** که کلام ایزدست و روحناک 3470

نیست گردد وسوسه کلی ز جان ** دل بیابد ره به سوی گلستان

زانک در باغی و در جویی پرد ** هر که از سر صحف بویی برد

یا تو پنداری که روی اولیا ** آنچنان که هست می‌بینیم ما

در تعجب مانده پیغامبر از آن ** چون نمی‌بینند رویم مومنان

چون نمی‌بینند نور روم خلق ** که سبق بردست بر خورشید شرق 3475

ور همی‌بینند این حیرت چراست ** تا که وحی آمد که آن رو در خفاست

سوی تو ماهست و سوی خلق ابر ** تا نبیند رایگان روی تو گبر

سوی تو دانه‌ست و سوی خلق دام ** تا ننوشد زین شراب خاص عام

گفت یزدان که تراهم ینظرون ** نقش حمامند هم لا یبصرون

می‌نماید صورت ای صورت‌پرست ** که آن دو چشم مرده‌ی او ناظرست 3480

پیش چشم نقش می‌آری ادب ** کو چرا پاسم نمی‌دارد عجب

از چه پس بی‌پاسخست این نقش نیک ** که نمی‌گوید سلامم را علیک

می‌نجنباند سر و سبلت ز جود ** پاس آنک کردمش من صد سجود

حق اگر چه سر نجنباند برون ** پاس آن ذوقی دهد در اندرون

که دو صد جنبیدن سر ارزد آن ** سر چنین جنباند آخر عقل و جان 3485

عقل را خدمت کنی در اجتهاد ** پاس عقل آنست که افزاید رشاد

حق نجنباند به ظاهر سر ترا ** لیک سازد بر سران سرور ترا