آنک جوی و چشمه‌ها را آب داد ** چشمه‌ای در اندرون من گشاد

این جگر که بود گرم و آب‌خوار ** گشت پیش همت او آب خوار 3515

کاف کافی آمد او بهر عباد ** صدق وعده‌ی کهیعص

کافیم بدهم ترا من جمله خیر ** بی‌سبب بی‌واسطه‌ی یاری غیر

کافیم بی‌نان ترا سیری دهم ** بی‌سپاه و لشکرت میری دهم

بی‌بهارت نرگس و نسرین دهم ** بی‌کتاب و اوستا تلقین دهم

کافیم بی داروت درمان کنم ** گور را و چاه را میدان کنم 3520

موسیی را دل دهم با یک عصا ** تا زند بر عالمی شمشیرها

دست موسی را دهم یک نور و تاب ** که طپانچه می‌زند بر آفتاب

چوب را ماری کنم من هفت سر ** که نزاید ماده مار او را ز نر

خون نیامیزم در آب نیل من ** خود کنم خون عین آبش را به فن

شادیت را غم کنم چون آب نیل ** که نیابی سوی شادیها سبیل 3525

باز چون تجدید ایمان بر تنی ** باز از فرعون بیزاری کنی

موسی رحمت ببینی آمده ** نیل خون بینی ازو آبی شده

چون سر رشته نگه داری درون ** نیل ذوق تو نگردد هیچ خون

من گمان بردم که ایمان آورم ** تا ازین طوفان خون آبی خورم

من چه دانستم که تبدیلی کند ** در نهاد من مرا نیلی کند 3530

سوی چشم خود یکی نیلم روان ** برقرارم پیش چشم دیگران

هم‌چنانک این جهان پیش نبی ** غرق تسبیحست و پیش ما غبی

پیش چشمش این جهان پر عشق و داد ** پیش چشم دیگران مرده و جماد

پست و بالا پیش چشمش تیزرو ** از کلوخ و خشت او نکته شنو

با عوام این جمله بسته و مرده‌ای ** زین عجب‌تر من ندیدم پرده‌ای 3535

گورها یکسان به پیش چشم ما ** روضه و حفره به چشم اولیا

عامه گفتندی که پیغامبر ترش ** از چه گشتست و شدست او ذوق‌کش

خاص گفتندی که سوی چشمتان ** می‌نماید او ترش ای امتان