گفت حق آن سگ نیرزد هم به آن ** پیش سگ انداز از دور استخوان

هین بجنبان آن عصا تا خاکها ** وا دهد هرچه ملخ کردش فنا

وان ملخها در زمان گردد سیاه ** تا ببیند خلق تبدیل اله 3600

که سببها نیست حاجت مر مرا ** آن سبب بهر حجابست و غطا

تا طبیعی خویش بر دارو زند ** تا منجم رو با ستاره کند

تا منافق از حریصی بامداد ** سوی بازار آید از بیم کساد

بندگی ناکرده و ناشسته روی ** لقمه‌ی دوزخ بگشته لقمه‌جوی

آکل و ماکول آمد جان عام ** هم‌چو آن بره‌ی چرنده از حطام 3605

می‌چرد آن بره و قصاب شاد ** کو برای ما چرد برگ مراد

کار دوزخ می‌کنی در خوردنی ** بهر او خود را تو فربه می‌کنی

کار خود کن روزی حکمت بچر ** تا شود فربه دل با کر و فر

خوردن تن مانع این خوردنست ** جان چو بازرگان و تن چون ره‌زنست

شمع تاجر آنگهست افروخته ** که بود ره‌زن چو هیزم سوخته 3610

که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش ** خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

دانک هر شهوت چو خمرست و چو بنگ ** پرده‌ی هوشست وعاقل زوست دنگ

خمر تنها نیست سرمستی هوش ** هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش

آن بلیس از خمر خوردن دور بود ** مست بود او از تکبر وز جحود

مست آن باشد که آن بیند که نیست ** زر نماید آنچ مس و آهنیست 3615

این سخن پایان ندارد موسیا ** لب بجنبان تا برون روژد گیا

هم‌چنان کرد و هم اندر دم زمین ** سبز گشت از سنبل و حب ثمین

اندر افتادند در لوت آن نفر ** قحط دیده مرده از جوع البقر

چند روزی سیر خوردند از عطا ** آن دمی و آدمی و چارپا

چون شکم پر گشت و بر نعمت زدند ** وآن ضرورت رفت پس طاغی شدند 3620

نفس فرعونیست هان سیرش مکن ** تا نیارد یاد از آن کفر کهن

بی تف آتش نگردد نفس خوب ** تا نشد آهن چو اخگر هین مکوب