این حکایت را که نقد وقت ماست ** گر تمامش می‌کنی اینجا رواست

ناکسان را ترک کن بهر کسان ** قصه را پایان بر و مخلص رسان

این حکایت گر نشد آنجا تمام ** چارمین جلدست آرش در نظام

تمامی حکایت آن عاشق که از عسس گریخت در باغی مجهول خود معشوق را در باغ یافت و عسس را از شادی دعای خیر می‌کرد و می‌گفت کی عسی ان تکرهوا شیا و هو خیر لکم

اندر آن بودیم کان شخص از عسس ** راند اندر باغ از خوفی فرس 40

بود اندر باغ آن صاحب‌جمال ** کز غمش این در عنا بد هشت سال

سایه‌ی او را نبود امکان دید ** هم‌چو عنقا وصف او را می‌شنید

جز یکی لقیه که اول از قضا ** بر وی افتاد و شد او را دلربا

بعد از آن چندان که می‌کوشید او ** خود مجالش می‌نداد آن تندخو

نه بلا به چاره بودش نه به مال ** چشم پر و بی‌طمع بود آن نهال 45

عاشق هر پیشه‌ای و مطلبی ** حق بیالود اول کارش لبی

چون بدان آسیب در جست آمدند ** پیش پاشان می‌نهد هر روز بند

چون در افکندش بجست و جوی کار ** بعد از آن در بست که کابین بیار

هم بر آن بو می‌تنند و می‌روند ** هر دمی راجی و آیس می‌شوند

هر کسی را هست اومید بری ** که گشادندش در آن روزی دری 50

باز در بستندش و آن درپرست ** بر همان اومید آتش پا شدست

چون درآمد خوش در آن باغ آن جوان ** خود فرو شد پا به گنجش ناگهان

مر عسس را ساخته یزدان سبب ** تا ز بیم او دود در باغ شب

بیند آن معشوقه را او با چراغ ** طالب انگشتری در جوی باغ

پس قرین می‌کرد از ذوق آن نفس ** با ثنای حق دعای آن عسس 55

که زیان کردم عسس را از گریز ** بیست چندان سیم و زر بر وی بریز

از عوانی مر ورا آزاد کن ** آنچنان که شادم او را شاد کن

سعد دارش این جهان و آن جهان ** از عوانی و سگی‌اش وا رهان

گرچه خوی آن عوان هست ای خدا ** که هماره خلق را خواهد بلا

گر خبر آید که شه جرمی نهاد ** بر مسلمانان شود او زفت و شاد 60

ور خبر آید که شه رحمت نمود ** از مسلمانان فکند آن را به جود