گفت رگهای من‌اند آن کوهها ** مثل من نبوند در حسن و بها

من به هر شهری رگی دارم نهان ** بر عروقم بسته اطراف جهان 3715

حق چو خواهد زلزله‌ی شهری مرا ** گوید او من بر جهانم عرق را

پس بجنبانم من آن رگ را بقهر ** که بدان رگ متصل گشتست شهر

چون بگوید بس شود ساکن رگم ** ساکنم وز روی فعل اندر تگم

هم‌چو مرهم ساکن و بس کارکن ** چون خرد ساکن وزو جنبان سخن

نزد آنکس که نداند عقلش این ** زلزله هست از بخارات زمین 3720

موری بر کاغذ می‌رفت نبشتن قلم دید قلم را ستودن گرفت موری دیگر کی چشم تیزتر بود گفت ستایش انگشتان را کن کی آن هنر ازیشان می‌بینم موری دگر کی از هر دو چشم روشن‌تر بود گفت من بازو را ستایم کی انگشتان فرع بازواند الی آخره

مورکی بر کاغذی دید او قلم ** گفت با مور دگر این راز هم

که عجایب نقشها آن کلک کرد ** هم‌چو ریحان و چو سوسن‌زار و ورد

گفت آن مور اصبعست آن پیشه‌ور ** وین قلم در فعل فرعست و اثر

گفت آن مور سوم کز بازوست ** که اصبع لاغر ز زورش نقش بست

هم‌چنین می‌رفت بالا تا یکی ** مهتر موران فطن بود اندکی 3725

گفت کز صورت مبینید این هنر ** که به خواب و مرگ گردد بی‌خبر

صورت آمد چون لباس و چون عصا ** جز به عقل و جان نجنبد نقشها

بی‌خبر بود او که آن عقل و فاد ** بی ز تقلیب خدا باشد جماد

یک زمان از وی عنایت بر کند ** عقل زیرک ابلهیها می‌کند

چونش گویا یافت ذوالقرنین گفت ** چونک کوه قاف در نطق سفت 3730

کای سخن‌گوی خبیر رازدان ** از صفات حق بکن با من بیان

گفت رو کان وصف از آن هایل‌ترست ** که بیان بر وی تواند برد دست

یا قلم را زهره باشد که به سر ** بر نویسد بر صحایف زان خبر

گفت کمتر داستانی باز گو ** از عجبهای حق ای حبر نکو

گفت اینک دشت سیصدساله راه ** کوههای برف پر کردست شاه 3735

کوه بر که بی‌شمار و بی‌عدد ** می‌رسد در هر زمان برفش مدد

کوه برفی می‌زند بر دیگری ** می‌رساند برف سردی تا ثری

کوه برفی می‌زند بر کوه برف ** دم به دم ز انبار بی‌حد و شگرف