گفت کز صورت مبینید این هنر ** که به خواب و مرگ گردد بی‌خبر

صورت آمد چون لباس و چون عصا ** جز به عقل و جان نجنبد نقشها

بی‌خبر بود او که آن عقل و فاد ** بی ز تقلیب خدا باشد جماد

یک زمان از وی عنایت بر کند ** عقل زیرک ابلهیها می‌کند

چونش گویا یافت ذوالقرنین گفت ** چونک کوه قاف در نطق سفت 3730

کای سخن‌گوی خبیر رازدان ** از صفات حق بکن با من بیان

گفت رو کان وصف از آن هایل‌ترست ** که بیان بر وی تواند برد دست

یا قلم را زهره باشد که به سر ** بر نویسد بر صحایف زان خبر

گفت کمتر داستانی باز گو ** از عجبهای حق ای حبر نکو

گفت اینک دشت سیصدساله راه ** کوههای برف پر کردست شاه 3735

کوه بر که بی‌شمار و بی‌عدد ** می‌رسد در هر زمان برفش مدد

کوه برفی می‌زند بر دیگری ** می‌رساند برف سردی تا ثری

کوه برفی می‌زند بر کوه برف ** دم به دم ز انبار بی‌حد و شگرف

گر نبودی این چنین وادی شها ** تف دوزخ محو کردی مر مرا

غافلان را کوههای برف دان ** تا نسوزد پرده‌های عاقلان 3740

گر نبودی عکس جهل برف‌باف ** سوختی از نار شوق آن کوه قاف

آتش از قهر خدا خود ذره‌ایست ** بهر تهدید لیمان دره‌ایست

با چنین قهری که زفت و فایق است ** برد لطفش بین که بر وی سابق است

سبق بی‌چون و چگونه‌ی معنوی ** سابق و مسبوق دیدی بی‌دوی

گر ندیدی آن بود از فهم پست ** که عقول خلق زان کان یک جوست 3745

عیب بر خود نه نه بر آیات دین ** کی رسد بر چرخ دین مرغ گلین

مرغ را جولانگه عالی هواست ** زانک نشو او ز شهوت وز هواست

پس تو حیران باش بی‌لا و بلی ** تا ز رحمت پیشت آید محملی

چون ز فهم این عجایب کودنی ** گر بلی گویی تکلف می‌کنی

ور بگویی نی زند نی گردنت ** قهر بر بندد بدان نی روزنت 3750