ورنه در عالم کرا زهره بدی ** که ربودی از ضعیفی تربدی

کف احمد زان نظر مخدوش گشت ** بحر او از مهر کف پرجوش گشت

مه همه کفست معطی نورپاش ** ماه را گر کف نباشد گو مباش

احمد ار بگشاید آن پر جلیل ** تا ابد بیهوش ماند جبرئیل 3800

چون گذشت احمد ز سدره و مرصدش ** وز مقام جبرئیل و از حدش

گفت او را هین بپر اندر پیم ** گفت رو رو من حریف تو نیم

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز ** من باوج خود نرفتستم هنوز

گفت بیرون زین حد ای خوش‌فر من ** گر زنم پری بسوزد پر من

حیرت اندر حیرت آمد این قصص ** بیهشی خاصگان اندر اخص 3805

بیهشیها جمله اینجا بازیست ** چند جان داری که جان پردازیست

جبرئیلا گر شریفی و عزیز ** تو نه‌ای پروانه و نه شمع نیز

شمع چون دعوت کند وقت فروز ** جان پروانه نپرهیزد ز سوز

این حدیث منقلب را گور کن ** شیر را برعکس صید گور کن

بند کن مشک سخن‌شاشیت را ** وا مکن انبان قلماشیت را 3810

آنک بر نگذشت اجزاش از زمین ** پیش او معکوس و قلماشیست این

لا تخالفهم حبیبی دارهم ** یا غریبا نازلا فی دارهم

اعط ما شائوا وراموا وارضهم ** یا ظعینا ساکنا فی‌ارضهم

تا رسیدن در شه و در ناز خوش ** رازیا با مرغزی می‌ساز خویش

موسیا در پیش فرعون زمن ** نرم باید گفت قولا لینا 3815

آب اگر در روغن جوشان کنی ** دیگدان و دیگ را ویران کنی

نرم گو لیکن مگو غیر صواب ** وسوسه مفروش در لین الخطاب

وقت عصر آمد سخن کوتاه کن ** ای که عصرت عصر را آگاه کن

گو تو مر گل‌خواره را که قند به ** نرمی فاسد مکن طینش مده

نطق جان را روضه‌ی جانیستی ** گر ز حرف و صوت مستغنیستی 3820

این سر خر در میان قندزار ** ای بسا کس را که بنهادست خار