می‌کند زنبور بر بالا طواف ** چون بر آرد سر ندارندش معاف

آب ذکر حق و زنبور این زمان ** هست یاد آن فلانه وان فلان

دم بخور در آب ذکر و صبر کن ** تا رهی از فکر و وسواس کهن

بعد از آن تو طبع آن آب صفا ** خود بگیری جملگی سر تا به پا

آنچنان که از آب آن زنبور شر ** می‌گریزد از تو هم گیرد حذر 440

بعد از آن خواهی تو دور از آب باش ** که بسر هم‌طبع آبی خواجه‌تاش

بس کسانی کز جهان بگذشته‌اند ** لا نیند و در صفات آغشته‌اند

در صفات حق صفات جمله‌شان ** هم‌چو اختر پیش آن خور بی‌نشان

گر ز قرآن نقل خواهی ای حرون ** خوان جمیع هم لدینا محضرون

محضرون معدوم نبود نیک بین ** تا بقای روحها دانی یقین 445

روح محجوب از بقا بس در عذاب ** روح واصل در بقا پاک از حجاب

زین چراغ حس حیوان المراد ** گفتمت هان تا نجویی اتحاد

روح خود را متصل کن ای فلان ** زود با ارواح قدس سالکان

صد چراغت ار مرند ار بیستند ** پس جدا اند و یگانه نیستند

زان همه جنگند این اصحاب ما ** جنگ کس نشنید اندر انبیا 450

زانک نور انبیا خورشید بود ** نور حس ما چراغ و شمع و دود

یک بمیرد یک بماند تا به روز ** یک بود پژمرده دیگر با فروز

جان حیوانی بود حی از غذا ** هم بمیرد او بهر نیک و بذی

گر بمیرد این چراغ و طی شود ** خانه‌ی همسایه مظلم کی شود

نور آن خانه چو بی این هم به پاست ** پس چراغ حس هر خانه جداست 455

این مثال جان حیوانی بود ** نه مثال جان ربانی بود

باز از هندوی شب چون ماه زاد ** در سر هر روزنی نوری فتاد

نور آن صد خانه را تو یک شمر ** که نماند نور این بی آن دگر

تا بود خورشید تابان بر افق ** هست در هر خانه نور او قنق

باز چون خورشید جان آفل شود ** نور جمله خانه‌ها زایل شود 460