نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع

نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع 580

گر کشندت نیم‌شب خورشید کو ** تا بنالی یا امان خواهی ازو

حادثات اغلب به شب واقع شود ** وان زمان معبود تو غایب بود

سوی حق گر راستانه خم شوی ** وا رهی از اختران محرم شوی

چون شوی محرم گشایم با تو لب ** تا ببینی آفتابی نیم‌شب

جز روان پاک او را شرق نه ** در طلوعش روز و شب را فرق نه 585

روز آن باشد که او شارق شود ** شب نماند شب چو او بارق شود

چون نماید ذره پیش آفتاب ** هم‌چنانست آفتاب اندر لباب

آفتابی را که رخشان می‌شود ** دیده پیشش کند و حیران می‌شود

هم‌چو ذره بینیش در نور عرش ** پیش نور بی حد موفور عرش

خوار و مسکین بینی او را بی‌قرار ** دیده را قوت شده از کردگار 590

کیمیایی که ازو یک ماثری ** بر دخان افتاد گشت آن اختری

نادر اکسیری که از وی نیم تاب ** بر ظلامی زد به گردش آفتاب

بوالعجب میناگری کز یک عمل ** بست چندین خاصیت را بر زحل

باقی اخترها و گوهرهای جان ** هم برین مقیاس ای طالب بدان

دیده‌ی حسی زبون آفتاب ** دیده‌ی ربانیی جو و بیاب 595

تا زبون گردد به پیش آن نظر ** شعشعات آفتاب با شرر

که آن نظر نوری و این ناری بود ** نار پیش نور بس تاری بود

کرامات و نور شیخ عبدالله مغربی قدس الله سره

گفت عبدالله شیخ مغربی ** شصت سال از شب ندیدم من شبی

من ندیدم ظلمتی در شصت سال ** نه به روز و نه به شب نه ز اعتلال

صوفیان گفتند صدق قال او ** شب همی‌رفتیم در دنبال او 600

در بیابانهای پر از خار و گو ** او چو ماه بدر ما را پیش‌رو

روی پس ناکرده می‌گفتی به شب ** هین گو آمد میل کن در سوی چپ

باز گفتی بعد یک دم سوی راست ** میل کن زیرا که خاری پیش پاست

روز گشتی پاش را ما پای‌بوس ** گشته و پایش چو پاهای عروس