گفت هستم در مهمی قندجو ** سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

گفت با خود پیش آنک گل‌خورست ** سنگ چه بود گل نکوتر از زرست

هم‌چو آن دلاله که گفت ای پسر ** نو عروسی یافتم بس خوب‌فر 630

سخت زیبا لیک هم یک چیز هست ** که آن ستیره دختر حلواگرست

گفت بهتر این چنین خود گر بود ** دختر او چرب و شیرین‌تر بود

گر نداری سنگ و سنگت از گلست ** این به و به گل مرا میوه‌ی دلست

اندر آن کفه‌ی ترازو ز اعتداد ** او به جای سنگ آن گل را نهاد

پس برای کفه‌ی دیگر به دست ** هم به قدر آن شکر را می‌شکست 635

چون نبودش تیشه‌ای او دیر ماند ** مشتری را منتظر آنجا نشاند

رویش آن سو بود گل‌خور ناشکفت ** گل ازو پوشیده دزدیدن گرفت

ترس ترسان که نباید ناگهان ** چشم او بر من فتد از امتحان

دید عطار آن و خود مشغول کرد ** که فزون‌تر دزد هین ای روی‌زرد

گر بدزدی وز گل من می‌بری ** رو که هم از پهلوی خود می‌خوری 640

تو همی ترسی ز من لیک از خری ** من همی‌ترسم که تو کمتر خوری

گرچه مشغولم چنان احمق نیم ** که شکر افزون کشی تو از نیم

چون ببینی مر شکر را ز آزمود ** پس بدانی احمق و غافل کی بود

مرغ زان دانه نظر خوش می‌کند ** دانه هم از دور راهش می‌زند

کز زنای چشم حظی می‌بری ** نه کباب از پهلوی خود می‌خوری 645

این نظر از دور چون تیرست و سم ** عشقت افزون می‌شود صبر تو کم

مال دنیا دام مرغان ضعیف ** ملک عقبی دام مرغان شریف

تا بدین ملکی که او دامست ژرف ** در شکار آرند مرغان شگرف

من سلیمان می‌نخواهم ملکتان ** بلک من برهانم از هر هلکتان

کین زمان هستید خود مملوک ملک ** مالک ملک آنک بجهید او ز هلک 650

بازگونه ای اسیر این جهان ** نام خود کردی امیر این جهان

ای تو بنده‌ی این جهان محبوس جان ** چند گویی خویش را خواجه‌ی جهان

دلداری کردن و نواختن سلیمان علیه‌السلام مر آن رسولان را و دفع وحشت و آزار از دل ایشان و عذر قبول ناکردن هدیه شرح کردن با ایشان