از خراج ار جمع آری زر چو ریگ ** آخر آن از تو بماند مردریگ

همره جانت نگردد ملک و زر ** زر بده سرمه ستان بهر نظر

تا ببینی کین جهان چاهیست تنگ ** یوسفانه آن رسن آری به چنگ

تا بگوید چون ز چاه آیی به بام ** جان که یا بشرای هذا لی غلام

هست در چاه انعکاسات نظر ** کمترین آنک نماید سنگ زر 675

وقت بازی کودکان را ز اختلال ** می‌نماید آن خزفها زر و مال

عارفانش کیمیاگر گشته‌اند ** تا که شد کانها بر ایشان نژند

دیدن درویش جماعت مشایخ را در خواب و درخواست کردن روزی حلال بی‌مشغول شدن به کسب و از عبادت ماندن و ارشاد ایشان او را و میوه‌های تلخ و ترش کوهی بر وی شیرین شدن به داد آن مشایخ

آن یکی درویش گفت اندر سمر ** خضریان را من بدیدم خواب در

گفتم ایشان را که روزی حلال ** از کجا نوشم که نبود آن وبال

مر مرا سوی کهستان راندند ** میوه‌ها زان بیشه می‌افشاندند 680

که خدا شیرین بکرد آن میوه را ** در دهان تو به همتهای ما

هین بخور پاک و حلال و بی‌حساب ** بی صداع و نقل و بالا و نشیب

پس مرا زان رزق نطقی رو نمود ** ذوق گفت من خردها می‌ربود

گفتم این فتنه‌ست ای رب جهان ** بخششی ده از همه خلقان نهان

شد سخن از من دل خوش یافتم ** چون انار از ذوق می‌بشکافتم 685

گفتم ار چیزی نباشد در بهشت ** غیر این شادی که دارم در سرشت

هیچ نعمت آرزو ناید دگر ** زین نپردازم به حور و نیشکر

مانده بود از کسب یک دو حبه‌ام ** دوخته در آستین جبه‌ام

نیت کردن او کی این زر بدهم بدان هیزم‌کش چون من روزی یافتم به کرامات مشایخ و رنجیدن آن هیزم‌کش از ضمیر و نیت او

آن یکی درویش هیزم می‌کشید ** خسته و مانده ز بیشه در رسید

پس بگفتم من ز روزی فارغم ** زین سپس از بهر رزقم نیست غم 690

میوه‌ی مکروه بر من خوش شدست ** رزق خاصی جسم را آمد به دست

چونک من فارغ شدستم از گلو ** حبه‌ای چندست این بدهم بدو

بدهم این زر را بدین تکلیف‌کش ** تا دو سه روزک شود از قوت خوش

خود ضمیرم را همی‌دانست او ** زانک سمعش داشت نور از شمع هو

بود پیشش سر هر اندیشه‌ای ** چون چراغی در درون شیشه‌ای 695