قصد من آنست که آید بانگ آب ** هم ببینم بر سر آب این حباب

تشنه را خود شغل چه بود در جهان ** گرد پای حوض گشتن جاودان

گرد جو و گرد آب و بانگ آب ** هم‌چو حاجی طایف کعبه‌ی صواب

هم‌چنان مقصود من زین مثنوی ** ای ضیاء الحق حسام‌الدین توی

مثنوی اندر فروع و در اصول ** جمله آن تست کردستی قبول 755

در قبول آرند شاهان نیک و بد ** چون قبول آرند نبود بیش رد

چون نهالی کاشتی آبش بده ** چون گشادش داده‌ای بگشا گره

قصدم از الفاظ او راز توست ** قصدم از انشایش آواز توست

پیش من آوازت آواز خداست ** عاشق از معشوق حاشا که جداست

اتصالی بی‌تکیف بی‌قیاس ** هست رب‌الناس را با جان ناس 760

لیک گفتم ناس من نسناس نی ** ناس غیر جان جان‌اشناس نی

ناس مردم باشد و کو مردمی ** تو سر مردم ندیدستی دمی

ما رمیت اذ رمیت خوانده‌ای ** لیک جسمی در تجزی مانده‌ای

ملک جسمت را چو بلقیس ای غبی ** ترک کن بهر سلیمان نبی

می‌کنم لا حول نه از گفت خویش ** بلک از وسواس آن اندیشه کیش 765

کو خیالی می‌کند در گفت من ** در دل از وسواس و انکارات ظن

می‌کنم لا حول یعنی چاره نیست ** چون ترا در دل بضدم گفتنیست

چونک گفت من گرفتت در گلو ** من خمش کردم تو آن خود بگو

آن یکی نایی خوش نی می‌زدست ** ناگهان از مقعدش بادی بجست

نای را بر کون نهاد او که ز من ** گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن 770

ای مسلمان خود ادب اندر طلب ** نیست الا حمل از هر بی‌ادب

هر که را بینی شکایت می‌کند ** که فلان کس راست طبع و خوی بد

این شکایت‌گر بدان که بدخو است ** که مر آن بدخوی را او بدگو است

زانک خوش‌خو آن بود کو در خمول ** باشد از بدخو و بدطبعان حمول

لیک در شیخ آن گله ز آمر خداست ** نه پی خشم و ممارات و هواست 775