آنچ بر فرعون زد آن بحر کین ** وآنچ با قارون نمودست این زمین

آنچ بر فرعون زد آن بحر کین ** وآنچ با قارون نمودست این زمین 785

وآنچ آن بابیل با آن پیل کرد ** وآنچ پشه کله‌ی نمرود خورد

وآنک سنگ انداخت داودی بدست ** گشت شصد پاره و لشکر شکست

سنگ می‌بارید بر اعدای لوط ** تا که در آب سیه خوردند غوط

گر بگویم از جمادات جهان ** عاقلانه یاری پیغامبران

مثنوی چندان شود که چل شتر ** گر کشد عاجز شود از بار پر 790

دست بر کافر گواهی می‌دهد ** لشکر حق می‌شود سر می‌نهد

ای نموده ضد حق در فعل درس ** در میان لشکر اویی بترس

جزو جزوت لشکر از در وفاق ** مر ترا اکنون مطیع‌اند از نفاق

گر بگوید چشم را کو را فشار ** درد چشم از تو بر آرد صد دمار

ور به دندان گوید او بنما وبال ** پس ببینی تو ز دندان گوشمال 795

باز کن طب را بخوان باب العلل ** تا ببینی لشکر تن را عمل

چونک جان جان هر چیزی ویست ** دشمنی با جان جان آسان کیست

خود رها کن لشکر دیو و پری ** کز میان جان کنندم صفدری

ملک را بگذار بلقیس از نخست ** چون مرا یابی همه ملک آن تست

خود بدانی چون بر من آمدی ** که تو بی من نقش گرمابه بدی 800

نقش اگر خود نقش سلطان یا غنیست ** صورتست از جان خود بی چاشنیست

زینت او از برای دیگران ** باز کرده بیهده چشم و دهان

ای تو در بیگار خود را باخته ** دیگران را تو ز خود نشناخته

تو به هر صورت که آیی بیستی ** که منم این والله آن تو نیستی

یک زمان تنها بمانی تو ز خلق ** در غم و اندیشه مانی تا به حلق 805

این تو کی باشی که تو آن اوحدی ** که خوش و زیبا و سرمست خودی

مرغ خویشی صید خویشی دام خویش ** صدر خویشی فرش خویشی بام خویش

جوهر آن باشد که قایم با خودست ** آن عرض باشد که فرع او شدست

گر تو آدم‌زاده‌ای چون او نشین ** جمله ذریات را در خود ببین