منطق‌الطیر سلیمانی بیا ** بانگ هر مرغی که آید می‌سرا

چون به مرغانت فرستادست حق ** لحن هر مرغی بدادستت سبق

مرغ جبری را زبان جبر گو ** مرغ پر اشکسته را از صبر گو

مرغ صابر را تو خوش دار و معاف ** مرغ عنقا را بخوان اوصاف قاف

مر کبوتر را حذر فرما ز باز ** باز را از حلم گو و احتراز 855

وان خفاشی را که ماند او بی‌نوا ** می‌کنش با نور جفت و آشنا

کبک جنگی را بیاموزان تو صلح ** مر خروسان را نما اشراط صبح

هم‌چنان می‌رو ز هدهد تا عقاب ** ره نما والله اعلم بالصواب

آزاد شدن بلقیس از ملک و مست شدن او از شوق ایمان و التفات همت او از همه‌ی ملک منقطع شدن وقت هجرت الا از تخت

چون سلیمان سوی مرغان سبا ** یک صفیری کرد بست آن جمله را

جز مگر مرغی که بد بی‌جان و پر ** یا چو ماهی گنگ بود از اصل کر 860

نی غلط گفتم که کر گر سر نهد ** پیش وحی کبریا سمعش دهد

چونک بلقیس از دل و جان عزم کرد ** بر زمان رفته هم افسوس خورد

ترک مال و ملک کرد او آن چنان ** که بترک نام و ننگ آن عاشقان

آن غلامان و کنیزان بناز ** پیش چشمش هم‌چو پوسیده پیاز

باغها و قصرها و آب رود ** پیش چشم از عشق گلحن می‌نمود 865

عشق در هنگام استیلا و خشم ** زشت گرداند لطیفان را به چشم

هر زمرد را نماید گندنا ** غیرت عشق این بود معنی لا

لااله الا هو اینست ای پناه ** که نماید مه ترا دیگ سیاه

هیچ مال و هیچ مخزن هیچ رخت ** می دریغش نامد الا جز که تخت

پس سلیمان از دلش آگاه شد ** کز دل او تا دل او راه شد 870

آن کسی که بانگ موران بشنود ** هم فغان سر دوران بشنود

آنک گوید راز قالت نملة ** هم بداند راز این طاق کهن

دید از دورش که آن تسلیم کیش ** تلخش آمد فرقت آن تخت خویش

گر بگویم آن سبب گردد دراز ** که چرا بودش به تخت آن عشق و ساز

گرچه این کلک قلم خود بی‌حسیست ** نیست جنس کاتب او را مونسیست 875