آن غلامان و کنیزان بناز ** پیش چشمش هم‌چو پوسیده پیاز

باغها و قصرها و آب رود ** پیش چشم از عشق گلحن می‌نمود 865

عشق در هنگام استیلا و خشم ** زشت گرداند لطیفان را به چشم

هر زمرد را نماید گندنا ** غیرت عشق این بود معنی لا

لااله الا هو اینست ای پناه ** که نماید مه ترا دیگ سیاه

هیچ مال و هیچ مخزن هیچ رخت ** می دریغش نامد الا جز که تخت

پس سلیمان از دلش آگاه شد ** کز دل او تا دل او راه شد 870

آن کسی که بانگ موران بشنود ** هم فغان سر دوران بشنود

آنک گوید راز قالت نملة ** هم بداند راز این طاق کهن

دید از دورش که آن تسلیم کیش ** تلخش آمد فرقت آن تخت خویش

گر بگویم آن سبب گردد دراز ** که چرا بودش به تخت آن عشق و ساز

گرچه این کلک قلم خود بی‌حسیست ** نیست جنس کاتب او را مونسیست 875

هم‌چنین هر آلت پیشه‌وری ** هست بی‌جان مونس جانوری

این سبب را من معین گفتمی ** گر نبودی چشم فهمت را نمی

از بزرگی تخت کز حد می‌فزود ** نقل کردن تخت را امکان نبود

خرده کاری بود و تفریقش خطر ** هم‌چو اوصال بدن با همدگر

پس سلیمان گفت گر چه فی‌الاخیر ** سرد خواهد شد برو تاج و سریر 880

چون ز وحدت جان برون آرد سری ** جسم را با فر او نبود فری

چون برآید گوهر از قعر بحار ** بنگری اندر کف و خاشاک خوار

سر بر آرد آفتاب با شرر ** دم عقرب را کی سازد مستقر

لیک خود با این همه بر نقد حال ** جست باید تخت او را انتقال

تا نگردد خسته هنگام لقا ** کودکانه حاجتش گردد روا 885

هست بر ما سهل و او را بس عزیز ** تا بود بر خوان حوران دیو نیز

عبرت جانش شود آن تخت ناز ** هم‌چو دلق و چارقی پیش ایاز

تا بداند در چه بود آن مبتلا ** از کجاها در رسید او تا کجا