بر عرب حقست از اکرام تو ** فرض گشته تا عرب شد رام تو

این حلیمه‌ی سعدی از اومید تو ** آمد اندر ظل شاخ بید تو

که ازو فرزند طفلی گم شدست ** نام آن کودک محمد آمدست

چون محمد گفت آن جمله بتان ** سرنگون گشت و ساجد آن زمان 955

که برو ای پیر این چه جست و جوست ** آن محمد را که عزل ما ازوست

ما نگون و سنگسار آییم ازو ** ما کساد و بی‌عیار آییم ازو

آن خیالاتی که دیدندی ز ما ** وقت فترت گاه گاه اهل هوا

گم شود چون بارگاه او رسید ** آب آمد مر تیمم را درید

دور شو ای پیر فتنه کم فروز ** هین ز رشک احمدی ما را مسوز 960

دور شو بهر خدا ای پیر تو ** تا نسوزی ز آتش تقدیر تو

این چه دم اژدها افشردنست ** هیچ دانی چه خبر آوردنست

زین خبر جوشد دل دریا و کان ** زین خبر لرزان شود هفت آسمان

چون شنید از سنگها پیر این سخن ** پس عصا انداخت آن پیر کهن

پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا ** پیر دندانها به هم بر می‌زدی 965

آنچنان که اندر زمستان مرد عور ** او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور

چون در آن حالت بدید او پیر را ** زان عجب گم کرد زن تدبیر را

گفت پیر اگر چه من در محنتم ** حیرت اندر حیرت اندر حیرتم

ساعتی بادم خطیبی می‌کند ** ساعتی سنگم ادیبی می‌کند

باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد 970

گاه طفلم را ربوده غیبیان ** غیبیان سبز پر آسمان

از کی نالم با کی گویم این گله ** من شدم سودایی اکنون صد دله

غیرتش از شرح غیبم لب ببست ** این قدر گویم که طفلم گم شدست

گر بگویم چیز دیگر من کنون ** خلق بندندم به زنجیر جنون

گفت پیرش کای حلیمه شاد باش ** سجده‌ی شکر آر و رو را کم خراش 975

غم مخور یاوه نگردد او ز تو ** بلک عالم یاوه گردد اندرو