کافرک را هیکلی بد یادگار ** یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار

گفت آن حجره که شب جا داشتم ** هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم

گر چه شرمین بود شرمش حرص برد ** حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد 120

از پی هیکل شتاب اندر دوید ** در وثاق مصطفی و آن را بدید

کان یدالله آن حدث را هم به خود ** خوش همی‌شوید که دورش چشم بد

هیکلش از یاد رفت و شد پدید ** اندرو شوری گریبان را درید

می‌زد او دو دست را بر رو و سر ** کله را می‌کوفت بر دیوار و در

آنچنان که خون ز بینی و سرش ** شد روان و رحم کرد آن مهترش 125

نعره‌ها زد خلق جمع آمد برو ** گبر گویان ایهاالناس احذروا

می‌زد او بر سر کای بی‌عقل سر ** می‌زد او بر سینه کای بی‌نور بر

سجده می‌کرد او کای کل زمین ** شرمسارست از تو این جزو مهین

تو که کلی خاضع امر ویی ** من که جزوم ظالم و زشت و غوی

تو که کلی خوار و لرزانی ز حق ** من که جزوم در خلاف و در سبق 130

هر زمان می‌کرد رو بر آسمان ** که ندارم روی ای قبله‌ی جهان

چون ز حد بیرون بلرزید و طپید ** مصطفی‌اش در کنار خود کشید

ساکنش کرد و بسی بنواختش ** دیده‌اش بگشاد و داد اشناختش

تا نگرید ابر کی خندد چمن ** تا نگرید طفل کی جوشد لبن

طفل یک روزه همی‌داند طریق ** که بگریم تا رسد دایه‌ی شفیق 135

تو نمی‌دانی که دایه‌ی دایگان ** کم دهد بی‌گریه شیر او رایگان

گفت فلیبکوا کثیرا گوش دار ** تا بریزد شیر فضل کردگار

گریه‌ی ابرست و سوز آفتاب ** استن دنیا همین دو رشته تاب

گر نبودی سوز مهر و اشک ابر ** کی شدی جسم و عرض زفت و سطبر

کی بدی معمور این هر چار فصل ** گر نبودی این تف و این گریه اصل 140

سوز مهر و گریه‌ی ابر جهان ** چون همی دارد جهان را خوش‌دهان

آفتاب عقل را در سوز دار ** چشم را چون ابر اشک‌افروز دار