چون بسی بگریست خدمت کرد و رفت ** از پیش آمد مرید خاص تفت

گفت ای گریان چو ابر بی‌خبر ** بر وفاق گریه‌ی شیخ نظر 1300

الله الله الله ای وافی مرید ** گر چه درتقلید هستی مستفید

تا نگویی دیدم آن شه می‌گریست ** من چو او بگریستم که آن منکریست

گریه‌ی پر جهل و پر تقلید و ظن ** نیست هم‌چون گریه‌ی آن متمن

تو قیاس گریه بر گریه مساز ** هست زین گریه بدان راه دراز

هست آن از بعد سی‌ساله جهاد ** عقل آنجا هیچ نتواند فتاد 1305

هست زان سوی خرد صد مرحله ** عقل را واقف مدان زان قافله

گریه‌ی او نه از غمست و نه از فرح ** روح داند گریه‌ی عین الملح

گریه‌ی او خنده‌ی او آن سریست ** زانچ وهم عقل باشد آن بریست

آب دیده‌ی او چو دیده‌ی او بود ** دیده‌ی نادیده دیده کی شود

آنچ او بیند نتان کردن مساس ** نه از قیاس عقل و نه از راه حواس 1310

شب گریزد چونک نور آید ز دور ** پس چه داند ظلمت شب حال نور

پشه بگریزد ز باد با دها ** پس چه داند پشه ذوق بادها

چون قدیم آید حدث گردد عبث ** پس کجا داند قدیمی را حدث

بر حدث چون زد قدم دنگش کند ** چونک کردش نیست هم‌رنگش کند

گر بخواهی تو بیایی صد نظیر ** لیک من پروا ندارم ای فقیر 1315

این الم و حم این حروف ** چون عصای موسی آمد در وقوف

حرفها ماند بدین حرف از برون ** لیک باشد در صفات این زبون

هر که گیرد او عصایی ز امتحان ** کی بود چون آن عصا وقت بیان

عیسویست این دم نه هر باد و دمی ** که برآید از فرح یا از غمی

این الم است و حم ای پدر ** آمدست از حضرت مولی البشر 1320

هر الف لامی چه می‌ماند بدین ** گر تو جان داری بدین چشمش مبین

گر چه ترکیبش حروفست ای همام ** می‌بماند هم به ترکیب عوام

هست ترکیب محمد لحم و پوست ** گرچه در ترکیب هر تن جنس اوست