جد را باید که جان بنده بود ** زانک جد جوینده یابنده بود

چون تفحص کرد از حال اشک ** دید خفته زیر خر آن نرگسک

از شکاف در بدید آن حال را ** بس عجب آمد از آن آن زال را

خر همی‌گاید کنیزک را چنان ** که به عقل و رسم مردان با زنان 1345

در حسد شد گفت چون این ممکنست ** پس نم اولیتر که خر ملک منست

خر مهذب گشته و آموخته ** خوان نهادست و چراغ افروخته

کرد نادیده و در خانه بکوفت ** کای کنیزک چند خواهی خانه روفت

از پی روپوش می‌گفت این سخن ** کای کنیزک آمدم در باز کن

کرد خاموش و کنیزک را نگفت ** راز را از بهر طمع خود نهفت 1350

پس کنیزک جمله آلات فساد ** کرد پنهان پیش شد در را گشاد

رو ترش کرد و دو دیده پر ز نم ** لب فرو مالید یعنی صایمم

در کف او نرمه جاروبی که من ** خانه را می‌روفتم بهر عطن

چونک باع جاروب در را وا گشاد ** گفت خاتون زیر لب کای اوستاد

رو ترش کردی و جاروبی به کف ** چیست آن خر برگسسته از علف 1355

نیم کاره و خشمگین جنبان ذکر ** ز انتظار تو دو چشمش سوی در

زیر لب گفت این نهان کرد از کنیز ** داشتش آن دم چو بی‌جرمان عزیز

بعد از آن گفتش که چادر نه به سر ** رو فلان خانه ز من پیغام بر

این چنین گو وین چنین کن وآنچنان ** مختصر کردم من افسانه‌ی زنان

آنچ مقصودست مغز آن بگیر ** چون براهش کرد آن زال ستیر 1360

بود از مستی شهوت شادمان ** در فرو بست و همی‌گفت آن زمان

یافتم خلوت زنم از شکر بانگ ** رسته‌ام از چار دانگ و از دو دانگ

از طرب گشته بزان زن هزار ** در شرار شهوت خر بی‌قرار

چه بزان که آن شهوت او را بز گرفت ** بز گرفتن گیج را نبود شگفت

میل شهوت کر کند دل را و کور ** تا نماید خر چو یوسف نار نور 1365

ای بسا سرمست نار و نارجو ** خویشتن را نور مطلق داند او