لقمه اندازه نخورد از حرص خود ** در گلو بگرفت لقمه مرگ بد

لقمه اندازه خور ای مرد حریص ** گرچه باشد لقمه حلوا و خبیص

حق تعالی داد میزان را زبان ** هین ز قرآن سوره‌ی رحمن بخوان 1400

هین ز حرص خویش میزان را مهل ** آز و حرص آمد ترا خصم مضل

حرص جوید کل بر آید او ز کل ** حرص مپرست ای فجل ابن الفجل

آن کنیزک می‌شد و می‌گفت آه ** کردی ای خاتون تو استا را به راه

کار بی‌استاد خواهی ساختن ** جاهلانه جان بخواهی باختن

ای ز من دزدیده علمی ناتمام ** ننگ آمد که بپرسی حال دام 1405

هم بچیدی دانه مرغ از خرمنش ** هم نیفتادی رسن در گردنش

دانه کمتر خور مکن چندین رفو ** چون کلوا خواندی بخوان لا تسرفوا

تا خوری دانه نیفتی تو به دام ** این کند علم و قناعت والسلام

نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم ** جاهلان محروم مانده در ندم

چون در افتد در گلوشان حبل دام ** دانه خوردن گشت بر جمله حرام 1410

مرغ اندر دام دانه کی خورد ** دانه چون زهرست در دام ار چرد

مرغ غافل می‌خورد دانه ز دام ** هم‌چو اندر دام دنیا این عوام

باز مرغان خبیر هوشمند ** کرده‌اند از دانه خود را خشک‌بند

که اندرون دام دانه زهرباست ** کور آن مرغی که در فخ دانه خواست

صاحب دام ابلهان را سر برید ** وآن ظریفان را به مجلسها کشید 1415

که از آنها گوشت می‌آید به کار ** وز ظریفان بانگ و ناله‌ی زیر و زار

پس کنیزک آمد از اشکاف در ** دید خاتون را به مرده زیر خر

گفت ای خاتون احمق این چه بود ** گر ترا استاد خود نقشی نمود

ظاهرش دیدی سرش از تو نهان ** اوستا ناگشته بگشادی دکان

کیر دیدی هم‌چو شهد و چون خبیص ** آن کدو را چون ندیدی ای حریص 1420

یا چون مستغرق شدی در عشق خر ** آن کدو پنهان بماندت از نظر

ظاهر صنعت بدیدی زوستاد ** اوستادی برگرفتی شاد شاد