آن رسول حق قلاوز سلوک ** گفت الناس علی دین الملوک

رفت میکائیل سوی رب دین ** خالی از مقصود دست و آستین

گفت ای دانای سر و شاه فرد ** خاک از زاری و گریه بسته کرد 1595

آب دیده پیش تو با قدر بود ** من نتانستم که آرم ناشنود

آه و زاری پیش تو بس قدر داشت ** من نتانستم حقوق آن گذاشت

پیش تو بس قدر دارد چشم تر ** من چگونه گشتمی استیزه‌گر

دعوت زاریست روزی پنج بار ** بنده را که در نماز آ و بزار

نعره‌ی مذن که حیا عل فلاح ** وآن فلاح این زاری است و اقتراح 1600

آن که خواهی کز غمش خسته کنی ** راه زاری بر دلش بسته کنی

تا فرو آید بلا بی‌دافعی ** چون نباشد از تضرع شافعی

وانک خواهی کز بلااش وا خری ** جان او را در تضرع آوری

گفته‌ای اندر نبی که آن امتان ** که بریشان آمد آن قهر گران

چون تضرع می‌نکردند آن نفس ** تا بلا زیشان بگشتی باز پس 1605

لیک دلهاشان چون قاسی گشته بود ** آن گنههاشان عبادت می‌نمود

تا نداند خویش را مجرم عنید ** آب از چشمش کجا داند دوید

قصه‌ی قوم یونس علیه‌السلام بیان و برهان آنست کی تضرع و زاری دافع بلای آسمانیست و حق تعالی فاعل مختارست پس تضرع و تعظیم پیش او مفید باشد و فلاسفه گویند فاعل به طبع است و بعلت نه مختار پر تضرع طبع را نگرداند

قوم یونس را چو پیدا شد بلا ** ابر پر آتش جدا شد از سما

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ ** ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

جملگان بر بامها بودند شب ** که پدید آمد ز بالا آن کرب 1610

جملگان از بامها زیر آمدند ** سر برهنه جانب صحرا شدند

مادران بچگان برون انداختند ** تا همه ناله و نفیر افراختند

از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر

جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد

بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت 1615

قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض

چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست