دعوت زاریست روزی پنج بار ** بنده را که در نماز آ و بزار

نعره‌ی مذن که حیا عل فلاح ** وآن فلاح این زاری است و اقتراح 1600

آن که خواهی کز غمش خسته کنی ** راه زاری بر دلش بسته کنی

تا فرو آید بلا بی‌دافعی ** چون نباشد از تضرع شافعی

وانک خواهی کز بلااش وا خری ** جان او را در تضرع آوری

گفته‌ای اندر نبی که آن امتان ** که بریشان آمد آن قهر گران

چون تضرع می‌نکردند آن نفس ** تا بلا زیشان بگشتی باز پس 1605

لیک دلهاشان چون قاسی گشته بود ** آن گنههاشان عبادت می‌نمود

تا نداند خویش را مجرم عنید ** آب از چشمش کجا داند دوید

قصه‌ی قوم یونس علیه‌السلام بیان و برهان آنست کی تضرع و زاری دافع بلای آسمانیست و حق تعالی فاعل مختارست پس تضرع و تعظیم پیش او مفید باشد و فلاسفه گویند فاعل به طبع است و بعلت نه مختار پر تضرع طبع را نگرداند

قوم یونس را چو پیدا شد بلا ** ابر پر آتش جدا شد از سما

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ ** ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

جملگان بر بامها بودند شب ** که پدید آمد ز بالا آن کرب 1610

جملگان از بامها زیر آمدند ** سر برهنه جانب صحرا شدند

مادران بچگان برون انداختند ** تا همه ناله و نفیر افراختند

از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر

جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد

بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت 1615

قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض

چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست

هین امید اکنون میان را چست بند ** خیز ای گرینده و دایم بخند

که برابر می‌نهد شاه مجید ** اشک را در فضل با خون شهید

فرستادن اسرافیل را علیه‌السلام به خاک کی حفنه‌ای بر گیر از خاک بهر ترکیب جسم آدم علیه‌السلام

گفت اسرافیل را یزدان ما ** که برو زان خاک پر کن کف بیا 1620

آمد اسرافیل هم سوی زمین ** باز آغازید خاکستان حنین

کای فرشته‌ی صور و ای بحر حیات ** که ز دمهای تو جان یابد موات

در دمی از صور یک بانگ عظیم ** پر شود محشر خلایق از رمیم