جملگان از بامها زیر آمدند ** سر برهنه جانب صحرا شدند

مادران بچگان برون انداختند ** تا همه ناله و نفیر افراختند

از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر

جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد

بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت 1615

قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض

چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست

هین امید اکنون میان را چست بند ** خیز ای گرینده و دایم بخند

که برابر می‌نهد شاه مجید ** اشک را در فضل با خون شهید

فرستادن اسرافیل را علیه‌السلام به خاک کی حفنه‌ای بر گیر از خاک بهر ترکیب جسم آدم علیه‌السلام

گفت اسرافیل را یزدان ما ** که برو زان خاک پر کن کف بیا 1620

آمد اسرافیل هم سوی زمین ** باز آغازید خاکستان حنین

کای فرشته‌ی صور و ای بحر حیات ** که ز دمهای تو جان یابد موات

در دمی از صور یک بانگ عظیم ** پر شود محشر خلایق از رمیم

در دمی در صور گویی الصلا ** برجهید ای کشتگان کربلا

ای هلاکت دیدگان از تیغ مرگ ** برزنید از خاک سر چون شاخ و برگ 1625

رحمت تو وآن دم گیرای تو ** پر شود این عالم از احیای تو

تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** حامل عرشی و قبله‌ی دادها

عرش معدن گاه داد و معدلت ** چار جو در زیر او پر مغفرت

جوی شیر و جوی شهد جاودان ** جوی خمر و دجله‌ی آب روان

پس ز عرش اندر بهشتستان رود ** در جهان هم چیزکی ظاهر شود 1630

گرچه آلوده‌ست اینجا آن چهار ** از چه از زهر فنا و ناگوار

جرعه‌ای بر خاک تیره ریختند ** زان چهار و فتنه‌ای انگیختند

تا بجویند اصل آن را این خسان ** خود برین قانع شدند این ناکسان

شیر داد و پرورش اطفال را ** چشمه کرده سینه‌ی هر زال را

خمر دفع غصه و اندیشه را ** چشمه کرده از عنب در اجترا 1635