یک زمان کارست بگزار و بتاز ** کار کوته را مکن بر خود دراز

خواه در صد سال خواهی یک زمان ** این امانت واگزار و وا رهان

بیان آنک نماز و روزه و همه چیزهای برونی گواهیهاست بر نور اندرونی

این نماز و روزه و حج و جهاد ** هم گواهی دادنست از اعتقاد

این زکات و هدیه و ترک حسد ** هم گواهی دادنست از سر خود

خوان و مهمانی پی اظهار راست ** کای مهان ما با شما گشتیم راست 185

هدیه‌ها و ارمغان و پیش‌کش ** شد گواه آنک هستم با تو خوش

هر کسی کوشد به مالی یا فسون ** چیست دارم گوهری در اندرون

گوهری دارم ز تقوی یا سخا ** این زکات و روزه در هر دو گوا

روزه گوید کرد تقوی از حلال ** در حرامش دان که نبود اتصال

وان زکاتش گفت کو از مال خویش ** می‌دهد پس چون بدزدد ز اهل کیش 190

گر بطراری کند پس دو گواه ** جرح شد در محکمه‌ی عدل اله

هست صیاد ار کند دانه نثار ** نه ز رحم و جود بل بهر شکار

هست گربه‌ی روزه‌دار اندر صیام ** خفته کرده خویش بهر صید خام

کرده بدظن زین کژی صد قوم را ** کرده بدنام اهل جود و صوم را

فضل حق با این که او کژ می‌تند ** عاقبت زین جمله پاکش می‌کند 195

سبق برده رحمتش وان غدر را ** داده نوری که نباشد بدر را

کوششش را شسته حق زین اختلاط ** غسل داده رحمت او را زین خباط

تا که غفاری او ظاهر شود ** مغفری کلیش را غافر شود

آب بهر این ببارید از سماک ** تا پلیدان را کند از خبث پاک

پاک کردن آب همه پلیدیها را و باز پاک کردن خدای تعالی آب را از پلیدی لاجرم قدوس آمد حق تعالی

آب چون پیگار کرد و شد نجس ** تا چنان شد که آب را رد کرد حس 200

حق ببردش باز در بحر صواب ** تا به شستش از کرم آن آب آب

سال دیگر آمد او دامن‌کشان ** هی کجا بودی به دریای خوشان

من نجس زینجا شدم پاک آمدم ** بستدم خلعت سوی خاک آمدم

هین بیایید ای پلیدان سوی من ** که گرفت از خوی یزدان خوی من

در پذیرم جمله‌ی زشتیت را ** چون ملک پاکی دهم عفریت را 205