گر خداع بی‌گناهی می‌دهند ** حایط و عرصه گواهی می‌دهند

باز می‌گشتند سوی شهریار ** پر ز گرد و روی زرد و شرمسار

بازگشتن نمامان از حجره‌ی ایاز به سوی شاه توبره تهی و خجل هم‌چون بدگمانان در حق انبیا علیهم‌السلام بر وقت ظهور برائت و پاکی ایشان کی یوم تبیض وجوه و تسود وجوه و قوله تری الذین کذبوا علی الله وجوههم مسودة

شاه قاصد گفت هین احوال چیست ** که بغلتان از زر و همیان تهیست 2080

ور نهان کردید دینار و تسو ** فر شادی در رخ و رخسار کو

گرچه پنهان بیخ هر بیخ آورست ** برگ سیماهم وجوهم اخضرست

آنچ خورد آن بیخ از زهر و ز قند ** نک منادی می‌کند شاخ بلند

بیخ اگر بی‌برگ و از مایه تهیست ** برگهای سبز اندر شاخ چیست

بر زبان بیخ گل مهری نهد ** شاخ دست و پا گواهی می‌دهد 2085

آن امینان جمله در عذر آمدند ** هم‌چو سایه پیش مه ساجد شدند

عذر آن گرمی و لاف و ما و من ** پیش شه رفتند با تیغ و کفن

از خجالت جمله انگشتان گزان ** هر یکی می‌گفت کای شاه جهان

گر بریزی خون حلالستت حلال ** ور ببخشی هست انعام و نوال

کرده‌ایم آنها که از ما می‌سزید ** تا چه فرمایی تو ای شاه مجید 2090

گر ببخشی جرم ما ای دل‌فروز ** شب شبیها کرده باشد روز روز

گر ببخشی یافت نومیدی گشاد ** ورنه صد چون ما فدای شاه باد

گفت شه نه این نواز و این گداز ** من نخواهم کرد هست آن ایاز

حواله کردن پادشاه قبول و توبه‌ی نمامان و حجره گشایان و سزا دادن ایشان با ایاز کی یعنی این جنایت بر عرض او رفته است

این جنایت بر تن و عرض ویست ** زخم بر رگهای آن نیکوپیست

گرچه نفس واحدیم از روی جان ** ظاهرا دورم ازین سود و زیان 2095

تهمتی بر بنده شه را عار نیست ** جز مزید حلم و استظهار نیست

متهم را شاه چون قارون کند ** بی‌گنه را تو نظر کن چون کند

شاه را غافل مدان از کار کس ** مانع اظهار آن حلمست و بس

من هنا یشفع به پیش علم او ** لا ابالی‌وار الا حلم او

آن گنه اول ز حلمش می‌جهد ** ورنه هیبت آن مجالش کی دهد 2100

خونبهای جرم نفس قاتله ** هست بر حلمش دیت بر عاقله

مست و بی‌خود نفس ما زان حلم بود ** دیو در مستی کلاه از وی ربود